48 centimeter

Zoals voorspeld was het de koudste novembernacht van deze eeuw. De laatste keer, dat het kouder was in Nederland, was in november 1998.

Op klomphoogte kwam het her en der in het land tot strenge vorst. Dat was goed te merken, toen ik om half 9 naar de Leidse IJshal fietste. Op veel sloten lag een vlies ijs. Samen met de prachtige zonsopgang was het genieten.

Het ijs in de "Menkenbaan" was zoals gebruikelijk keihard en spiegelglad. Met een peloton van 20 man reden wij onze 25 kilometer in piramidevorm.
Evenzeer gebruikelijk was de 5 kilometer, die ik op kop reed. Dat ging met opmerkelijk gemak. Richting 1000 rondjes van Leiden op zondag 11 december is de vorm groeiende. Dat geeft een prettig gevoel.

Wie ook met een prettig gevoel van het ijs stapten waren Henk Distelvelt en Hans den Outer. De "Twee van Breda" hadden dan ook een prachtige ontsnapping bedacht. Bij de eerste 20 rondjes reden zij beiden op kop. Toen de 5 ronden op kop van Hans erop zaten, demarreerde hij van kop af aan weg. Henk liet een gat vallen en toen het gat zo'n 50 meter was, lichtte Henk zijn hielen, sprintte naar Hans toe en samen reden ze bij het peloton weg.

Wie niet tot dit sterke staaltje in staat was, was de man die op kluunschaatsen rondreed aan de binnenkant van de buitenbaan. In het begin kwam hij nogal eens de bocht uit zeilen. Ik gaf hem als ervaren schaatstrainer wen handige aanwijzing. Hij hing te veel naar buiten. Dan ga je automatisch naar buiten in de bocht.
Verder zag ik, dat hij lange ijzers had. Met ijzers van 48 centimeter kun je op het rechte stuk harder, maar de bochten zijn een stuk lastiger. Ik weet dit uit eigen ervaring, daar ik in 2004 een paar kluunschaatsen uitgetest had voor ik overging tot de Rossignol-kluunschaatsen. Ik gaf derhalve nog een paar aanwijzingen, hoe je de bocht "kunt overleven". Het is veiliger voor de schaatser zelf en voor de anderen op de baan. Want iedere schaatser komt de scherpe bochten in Leiden lastig door met ijzers van 48 centimeter.