Een zwieper

Het zag er zwaar bewolkt maar droog uit. Doch buiten gekomen viel het toch nog tegen. Na de flinke regenval van gisteren stelde de miezerregen natuurlijk niets voor, maar je werd er toch aardig nat van op het ritje van 3 kilometer op de fiets naar de Vondellaan, waar ik in de Leidse IJshal met een twaalftal fitte "Krasse knarren" de gebruikelijke piramide reed.

Hoewel gebruikelijk? Wierd Wagenmakers was afwezig en John Val opende de eerste 5 rondjes in een hoog tempo. In de tweede bocht maakte ik op volle snelheid een zwieper. Ik hield het op de been, maar dat maakte me de rest van de morgen wel voorzichtiger in de bochten. Zodoende liet ik op deze donderdagmorgen, waarop gewoon hard werd gereden, regelmatig een gat vallen. Veiligheid voor alles.

Deze houding kwam goed uit, toen ik halverwege de 25 rondjes, die ik op kop reed, in een bocht uit moest wijken voor een nieuwkomer, die onderuit dreigde te gaan. Reflexmatig weet je als ervaren schaatser precies wat je moet doen, dus het ging gelukkig net goed. Alleen krijg je dan een adrenalinestoot, waardoor je een paar rondjes minder lekker rijdt. Dan is het een kwestie van eventjes wat gas terugnemen en meer puur op techniek gaan gaan schaatsen. Dan zit je al snel weer op de basissnelheid.

Alles verliep verder goed tot de tweede serie van 15 rondjes. Met nog 3 rondjes te gaan maakte een van de "Krasse knarren" een zwieper en waar ik het in de eerste ronde in dezelfde bocht op de been hield, daar ging hij onderuit, gleed richting boarding, brak de klap met de schaatsen naar voren, maar daarna maakte hij nog een halve draai om met zijn rug nogmaals tegen de boarding aan te glijden.

Aanvankelijk bleef hij op het ijs liggen, vermoedelijk verdoofd van de klap, maar hij kon gelukkig zelfstandig opstaan en hij reed daarna de laatste serie van 10 en 5 rondjes gewoon mee. De schade viel dus mee na deze zwieper.