De morgen was nog vroeg, maar het signaal was duidelijk. De "Krasse Knarren" gaan internationaal. Ik zat op de bank naast Martin Langbroek en zei tegen hem: "Je ziet het, ik doe mijn kabouterschaatsen aan."
"Die Heinzelmann Schlittschuhe!" antwoordde mijn trainingsmaat.
"De wat?" vroeg ik. Ik wist dat Schlittschuhe schaatsen zijn, maar vanaf nu weet ik, voor de rest van mijn leven, dat ein Heinzelmann een kabouter is.
Dat klopte ook wel bij de opkomst. Deze was met een man of 12 een stuk minder dan vorige week. Maar of er nu 4 man opkomen of 40, je moet het met elkaar gezellig maken.
De sfeer leed er niet onder en het ijs in de Leidse IJshal was weer spiegelglad. We hebben heerlijk gereden.
Peter Witteman was ook weer van de partij, en al kan hij ons nog niet bijhouden, vergeleken met een paar weken geleden reed hij al een stuk beter. Zelfs het pootje over ging weer goed. Met doorzettingsvermogen kom je het verst!
Dat bewees ook Ben, een nieuwkomer in onze groep. Zes jaar geleden heeft hij een hersenbloeding gehad en met veel wilskracht heeft hij zich stapje voor stapje zo weten op te werken, dat hij nu gewoon met de "Krasse knarren" mee kan schaatsen. En vergis u niet, de gemiddelde snelheid ligt al gauw op zo'n 25 km per uur.
De enige andere sporter, die ik ken, die na een hersenbloeding weer op de schaatsen is gekomen, is Jeen van den Berg, de winnaar van de Elfstedentocht van 1954. Op het gebied van doordouwen geen kleine jongen. Pardon, kein Heinzelmann!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten