100 decibel

Het was weer een mooie zonsopgang, toen ik om half 9 naar de Leidse IJshal fietste. Het was de laatste training van de "Krasse knarren" in dit decennium. Dat was helaas niet te zien aan de opkomst. Er waren slechts 15 "Krasse knarren" opgekomen.
Het was echter wel een drukke morgen, want op de binnenbaan reden een stuk of 15 scholieren rond. Later op de morgen kwamen daar de kunstschaatssters bij en toen wij om kwart over 10 klaar waren, kwamen er een stuk of 60 scholieren op het ijs.

Bij onze eigen training hadden we op de buitenbaan alle ruimte met nog geen 20 schaatsers op het immer gladde ijs. We hebben heerlijk gereden, zowel de snelle schaatsers als de wat tragere, waaronder ondergetekende. De vorm begint terug te komen. Ik werd geen enkele keer door het peloton gedubbeld en de 5 kilometer ging mooi vlak in 25 kilometer per uur.
Dit was geen recordrace, maar ik heb wel een nieuw persoonlijk record gevestigd. IJsmeester Jan van Rijn was met de decibelmeter bezig. Van dichtbij wist ik boven de 100 decibel uit te komen.

Het geluid van een industrieel weefgetouw. Niet gek voor een eenvoudige schaatscoördinator, die telkenmale "Nog 2 ronden" en "Laatste ronde" mag roepen. Maar ja, als coördinator heb ik er ruim 10 jaar op kunnen oefenen.

Na het laatste rondje van de "Krasse knarren" in 2019 hadden we met een zevental schaatsers een gezellige afsluiting van een  gezellig schaatsjaar.