Een lange strandstoelslalom

In het zomerseizoen trainen we op de eerste maandag van de maand op het strand. Het is een welkome afwisseling van de reguliere wekelijkse droogtrainingen van de IJVL.

Na de vrij onverwachtse regen van gisterenochtend was het 's middags heerlijk zomerweer geworden.

Dat was het nog steeds, toen ik 's avonds naar Jos Drabbels fietsten. Samen reden we naar de ijsbaan van Katwijk, waar we met de rest van de droogtrainingsgroep naar het strand ten noorden van de Uitwateringssluis liepen.
Daar liepen we naar de kustlijn, waar een grote plas lag, waar we omheen konden lopen. De eerste keer deden we dat om goed in te lopen, daarna deden we driemaal een Steigerung tot het verste punt, zo'n 100 meter verderop. Daarna konden we rustig terugwandelen om te herstellen.

Doordat het zand enigszins mul en ongelijk was, was deze Steigerung zwaarder dan over dezelfde afstand over een hardere ondergrond.
We vervolgden de training met een piramide van 10, 20 en 30 seconden en weer terug met 10 of 20 seconden rust tussendoor. Dat was wel nodig, want de zwaarste oefening volgde. De strandstoelslalom in mul zand met als extraatje de windschermen, die bij elke strandstoel uitgeklapt stonden. Voorts was het de langste rij, die we ooit gedaan hebben.
Met benen vol melkzuur wandelden we heel rustig naar de behoorlijk steile strandopgang. Daar deden we 2 gewone Steigerungen tot de knik, waar de strandopgang vals plat werd. Na nog een snelwandelsteigerung kwamen de schaatsstappen en bochtstappen.

De benen waren genoeg geteisterd, dus de buikspieren kwamen aan bod. Daarbij vergaten we de lachspieren niet.
Marion Poldervaart kwam met een oefening, die ik niet kende: de naald. Deze deden we meteen maar.
Op de rug liggen, daarna de heupen optillen, waardoor je op je schouders leunt en dan één been strekken, deze naar buiten draaien en tot slot de voet onder de andere knie doorstrekken.

Voor antivaxers een waarschuwing: deze "naald" ga je gegarandeerd in je bovenbenen voelen!
Na een piramide van 30, 60 en 90 seconden met 30 seconden rust tussendoor, behalve voor de trainer, die voor de Elfstedentocht traint, zat de training erop.

Bij de schaatsstappen was er sprake van talentherkenning. Een strandganger, die langs ons liep zei: "Ik dacht dat schaatsers 's zomers niets deden. Nu snap ik, waarom schaatsers zo hard gaan."
Wij liepen niet zo hard naar de auto's om onze zwemspullen op te halen. Met zijn vijven plonsden we in het zeewater van 19 graden Celsius. Het water was heerlijk.

Daarna zaten we met zijn achten op het terras van "Het Wantveld", waar we deze heerlijke strandtraining gezellig afsloten.