Van krabbelaars tot Krasse knarren

Vandaag was de eerste dag deze week, waarop ik tweemaal naar IJshal De Vliet mocht fietsen. Vanmorgen was het voor het vakantieschaatsen. Vannacht had het geregend, maar vanmorgen bleef het de hele dag droog, waarbij zelfs het zonnetje af en toe scheen.

Bij aankomst in de ijshal zag ik een aantal "Krasse knarren" alvast warmrijden voor de piramide van 100 rondjes. Daar ik zelf kinderen les mocht geven, gaf ik de rondenteller aan Aad Kleijweg.
Doordat de ijshockeybaan nog steeds niet beschikbaar was, deelden de kunstschaatsers en de kinderen met rekjes de funbaan. Alle andere kinderen gingen naar de 250-meterbaan.
Zo'n 50 kinderen gingen naar de 250-meterbaan, waar ze schaatsles kregen van een tiental trainers. Er waren 3 vrij grote groepen en een paar kleine, waarin de kinderen wat meer individuele aandacht kregen.

Als eeuwige beginneling had ik de beginnersgroep. De kunst is om kinderen af te leiden  en hen dan veel vaak dezelfde oefeningen uit te laten voeren. Zoals bijvoorbeeld slaapwandelen. Met de armen gestrekt voor je uit stap je van het ene been op het andere en heb je je gewicht vrijwel altijd precies boven je standbeen. De armen zorgen voor de balans.
Nu is 250 meter voor beginnende kinderen best een flinke afstand, maar als je het speels brengt of er een spelletje van maakt, vergeten ze dat gauw. De spanningsboog bij jonge kinderen is niet zo groot, maar als ze in het spel opgaan, lukt het uitstekend.

Zo deden we een rondje remmen met de pizzapunt. Drie slagen vaart maken en remmen met "Pizza!"
De volgende oefening was "Ga" of "Sta". De kinderen moesten goed naar de trainer luisteren, die af en toe tweemaal "Ga" of juist "Sta" achter elkaar riep om wat verwarring te stichten.

Aansluitend begonnen we aan een Italiaans blokje.

We belandden in een Italiaans restaurant en we moesten een pizza serveren bij een tafeltje, dat precies één rondje verderop stond. Een uitmuntende balansoefening.

De ronde erna werden ze "Een ober van niks" en moesten de kinderen minstens tienmaal de pizza laten vallen en dan van het ijs oprapen en wederom laten vallen. Er waren kinderen, die tot 30 kwamen!
Nu prijkt in een Italiaans restaurant niet alleen pizza op de menukaart, maar staan er ook andere gerechten op. Mijn keuze viel op spaghetti. 

En zo trok ik een tiental kinderen voort, terwijl ik af en toe vroeg: "Is de spaghetti nog compleet?" Bij een bevestigend antwoord ging de stoet voort, anders wachtte ik even tot de sliert schaatsers slingerend over de blauwe baan voort kon gaan.

We sloten het bezoek aan de pizzeria af met Italiaans ijs. De kinderen mochten telkens een bolletje ijs van het ijs af halen. De slotronde was, dat we op het ijs gingen zitten en tenslotte diverse keren glijdend over het ijs vielen.
De kinderen hadden met volle teugen genoten van de schaatsles. Zij zijn de "Krasse knarren" van de toekomst. Ik voegde mij bij het pelotonnetje "Krasse knarren" van nu om nog wat rondjes mee te rijden.
Na met Aad Berg, René Leibbrandt en Joost Wösten koffie, thee en chocolademelk gedronken te hebben, fietste ik naar "Sylvester" om een kinderboek te kopen. Aan de wand hing een prachtige illustratie van Fiep Westendorp met met een gedicht van Hans Kuyper.

De temperatuur was nog vrij warm, toen ik onder licht gespetter wederom naar IJshal De Vliet fietste.

Daar kreeg ik te horen: "Ben je er nou nog?"
Geheel naar waarheid antwoordde ik: "Weer!"
Om half 5 stond ik weer op het ijs om voor een vijftal kinderen van de IJVL les te geven. Diverse kinderen waren nog op vakantie. De ober van niks kwam wel weer terug, net zoals een aantal verhalen uit de afgelopen 4 dagen vakantieschaatsen. Al met al was het een leuke les, waarbij de kinderen na afloop stuk voor stuk beter schaatsten dan bij het begin.

Op weg naar huis zag ik nog een mooie zonsondergang in de categorie "Every cloud has a silver lining".