Slotgracht

In weerkundig opzicht beleefden we een unicum. In heel Nederland had het geregend, maar bij ons niet.

De "Vreemde Kostgangers" snapten er niets van.

Om 7 uur hoorden wij het geluid van werkzaamheden in onze straat. Er werden tegels gelicht.

Waar dat vorige week al bij andere huizen in de straat was gebeurd, daar waren wij vandaag aan de beurt. Toen ik de ontbijttafel dekte, had ik dit uitzicht.

Met deze kleine graafmachine werd een geul gegraven.


Voor ons raam verscheen een berg zand.

Ik tilde mijn fiets over het zand heen, toen ik boodschappen ging doen bij "De Helianth". Met een flinke omweg reed ik naar de volkstuin toe, waar Ada druk in de weer was. Onder een donker wolkendek trapte ik naar huis toe. 
De loonwerkers waren weer druk bezig in het weiland bij de nieuwe sloot.


De meeuwen waren in groten getale neergestreken op het omgeploegde weiland om te kijken, of er wat van  hun gading te vinden was.

(Klik op de foto om deze te vergroten)
Na 28 kilometer fietsen was ik thuis, maar voordat ik ons huis kon betreden, moest ik wel over de slotgracht zien te komen.



Nu ben ik wel bekend met slotgrachten. Regelmatig loop ik met Aad Kleijweg een rondje om de slotgracht van kasteel "Cronesteyn".

Daarnaast speelden we in mijn jeugdjaren regelmatig riddertje. Dit werd sterk gestimuleerd door de televisieserie over "Ivanhoe".

Deze serie was gebaseerd op de gelijknamige historische roman van Sir Walter Scott.

Uiteraard kwam er ook een stripversie van "Ivanhoe" uit.

Een slotgracht nemen met mijn stalen ros was dus een kolfje naar mijn hand. En daar we achter ons huis ook een sloot hebben, zijn we volledig omsloten door water.

De Engelsen hebben daar een mooie uitdrukking voor.