Andreaskruis

Om half 10 gisterenavond was ik in een diepe slaap. 's Nachts ging ik er wel een paar keer eruit om met infludo de opkomende verkoudheid tegen te gaan. Ik was daarna meteen weer vertrokken naar dromenland.

Om 8 uur verliet ik de echtelijke sponde na een uur of 10 geslapen te hebben. "De Tour wordt in bed gewonnen" was de wijsheid, die Joop Zoetemelk in dit soort gevallen opperde.
Nou, winnen zat er vandaag niet in. Ik was allang blij, dat ik mee kon doen aan de Halve marathon van Katwijk. Ik had geen koorts, de cruciale factor of je wel of niet kunt lopen. Het is bij te weinig mensen bekend, dat met hardlopen je lichaamstemperatuur met 1 tot 2 graden stijgt. Als je dan met 38 graden of meer gaat lopen, kun je flink in de problemen komen.
Het is dus heel belangrijk, om altijd goed naar je lichaam te luisteren.
Om kwart over 10 zat ik op de fiets naar het station van Voorschoten, waar ik met Hans Boers had afgesproken. Samen fietsten we via Wassenaar naar Katwijk, waar we via de Nachtegaallaan naar de Boulevard reden, waar de start van de zwaarste 21,1 km van Nederland was.
Op het terras van "Het Strand" trokken we de trainingsjacks en afritsbroeken uit en daarna begaven we ons naar de tent, waar we onze tassen op konden bergen. Hier zag ik mijn collega Thea Aandewiel.
"Ik wist niet, dat je meeliep?" zei ik.
"Ik niet, maar mijn zoon Bert wel", antwoordde ze geheel naar waarheid.

Bert zou binnenkomen in 1.35.36, waarmee hij 39e werd!
Speaker Teun de Reede deed weer van zich horen, terwijl wij in het startvak stonden. Edwin van der Sar, Nederlands recordinternational, werd geïnterviewd over zijn Foundation en over de marathon van New York, die hij ten behoeve van zijn Stimuleringsfonds voor mensen met (niet aangeboren) hersenaandoeningen in november gaat lopen.

Nu hadden we het op de heenweg toevallig net gehad over hersenen en hersenonderzoek. Hans was de dag ervoor naar een lezing van professor Dick Swaab geweest, die bekend is van zijn boek "Wij zijn ons brein".

Het is van het allergrootste belang, dat de moeder tijdens de zwangerschap gezond leeft. Een ongezonde levensstijl kan leiden tot hersenbeschadigingen, waar de baby haar of zijn leven last van kan hebben.
Een ander interessant gegeven: 5% van de top van het bedrijfsleven is psychopaat te noemen. Het enige wat telt zijn de kille cijfers. Empathie met de ontslagen werknemers is hen totaal onbekend. Als deze heren hun miljoenenbonus maar krijgen en ongestoord voort kunnen gaan met hun graaicultuur.
Om 12 uur klonk het startschot, een minuut later passeerde ik Teun de Reede, die ter hoogte van de startstreep stond geposteerd.

In tegenstelling tot Hans had ik niet ingelopen. Ik wilde mijn krachten zo veel mogelijk sparen. We waren vrij ver naar achteren gestart, maar het lopen ging makkelijker dan ik had verwacht. We waren al snel aan het inhalen en gingen daar mee door, toen we de duinen ingedraaid waren.
Er kwam al vlug meer ruimte, daar de lopers van de 5 kilometer ons gingen verlaten. De lopers van de 10 kilometer deden dat, voor we bij het Panbos waren. We hadden al wat korte klimmetjes achter de rug en ik begon mijn achillespees te voelen.
Tijdens de laatste oefening van het droogtrainingsseizoen, touwtje springen in de regen, begon mijn achillespees op te spelen. Afgelopen dinsdag kreeg ik er last van op de Horstlaan. Zonder klagen heb ik toen doorgelopen. Dat deed ik nu ook. Afzien hoort er bij duursport nu eenmaal bij.

Het wapen van de oude gemeente Katwijk was het Andreaskruis.

Over afzien gesproken: Sint Andreas, de schutspatroon van de vissers, liet zich kruisigen voor zijn ideaal. Kom daar heden ten dage eens om.
Wat dat aangaat ben ik ook maar een watje.

En dit watje was dolblij, dat de bosgrond in het Panbos zeer zacht was. Het veerde gewoon!
Na het verlaten van het Panbos liepen we weer terug naar het fietspad van Katwijk naar Wassenaar. Vanaf de drinkpost kwamen de echte beklimmingen. Ik had al een aantal kilometers minder last van mijn linkerachillespees, maar het aanzetten in de klimmetjes was niet bevorderlijk voor ontspannen lopen.
We zaten na 14 km nog steeds op een schema van 1.48. Op het parkeerterrein van Wassenaarse slag namen we een Squeezy energiegel, die we met water wegspoelden, alvorens we naar het stand liepen voor de laatste 6 km.
"Loop maar in je eigen tempo", zei ik tegen Hans. Hij liep een stuk soepeler doordat hij wel goed af kon zetten.
Langzaam maar zeker liep mijn trainingsmaat van mij weg. Het liep so wie so een stuk lekkerder dan het mulle zand van vorig jaar.
Op het strand werd ik door meer lopers ingehaald dan me lief was, maar vandaag zat er niet meer in.

Was ik vooraf bang geweest, dat de verkoudheid me parten zou spelen en ik van de ontsnappingsclausule van het lopen van de 10 km gebruik zou moeten maken, in de praktijk bleek mijn linkerbeen het probleem.
Maar als je gewoon doorloopt, kom je er. In februari bleek dit een afdoende middel om de Zelfstedentocht te volbrengen, nu liep ik over het strand met stevig zand naar Katwijk toe met de wind in de rug.

Met een brutotijd van 1.54.15 stond ik Teun de Reede te woord, voordat ik over de finish ging. En passant maakten we ook nog even reclame voor de 1000 rondjes van Leiden op zondag 16 december.

Voor een nettotijd van 1.53.08 had ik gisterenavond, en ook vanochtend, blind getekend.

Als je je niet helemaal fit voelt, ben je al snel tevreden met je tijd.

Hans had een nettotijd gelopen van 1.51.12. Hij had me op het strand op 2 minuten gelopen.

Onze doelstelling, om net als vorig jaar Edwin van der Sar voor te blijven, hadden we bij lange na niet gehaald.

De beste keeper, die Ajax en het Nederlands elftal ooit gehad hebben, kwam ongeveer tegelijk met André van der Zwan binnen in 1.48 brutotijd.
De haring, die we na afloop kregen, was heerlijk. Hans deelde zijn haring dit keer maar eens niet met een meeuw.
Nadat we ons in onze trainingspakken hadden gehesen zagen we Hans van der Plas in 2.02.54 (netto 2.02.26) binnen komen.
Hans was bang, dat hij een jaar lang zou moeten horen, dat hij langzamer was dan zijn trainingsmaat uit Katwijk. Zo ben ik niet. Daar hoeft hij dus niet bang voor te zijn. Ik zal er niets, maar dan ook niets over zeggen....

Wij fietsten via onze volkstuin naar Voorschoten terug, waar we op deze fraaie, halfbewolkte najaarsmiddag afscheid van elkaar namen.
Na me thuis gedoucht te hebben aten we 's avonds met bijna het hele gezin. Alleen Ike was er niet. Zij zit momenteel in Israël.

Inderdaad: het land van apostel Andreas: die van het Andreaskruis!