Om 10 uur zat ik op de fiets naar Den Haag Centraal, waar ik de trein naar Maastricht nam. Hier pikte ik om 2 uur de LF6a op.
Dit fietspad van Maastricht naar Aken bracht me via Bemelen op het plateau van Margraten, waarna ik redelijk vlak via Wolfshuis, IJzeren en Scheulder naar Ingber kon rijden. Het regende gestadig door, maar het was beslist niet het noodweer, dat in Noord-Nederland akkers en campings onder water had gezet.
Vanaf Ingber daalde ik voorzichtig af naar Gulpen, daar er onlangs was geasfalteerd en er zeer veel los split op de behoorlijk steile afdaling lag.
In Gulpen zag ik, dat ik te vroeg was om bij ons vakantiehuis aan te komen. Ik koos uit de aan het plein gelegen café's "De zwarte ruiter".
Als goed bibliothecaris steun ik het natuurlijk de boekpromotie en als dit de manier is om de Limburgers aan het lezen van Simon Vestdijk te krijgen....
Na de warme chocolademelk en de abrikozenvlaai fietste ik via Wittem naar Partij, waar een laatste hindernis wachtte op weg naar onze vakantieboerderij. Bij de brug stonden grote borden met "Betreden op eigen risico".
Na een korte, steile klim was ik blij, dat ik mijn rugzak met alle spullen af kon doen. Robin Tichler wees me, waar ik de racefiets na 35 km rijden droog kon stallen. En dat stallen moet je letterlijk nemen!
Nadat de trainer en zijn vrouw gearriveerd waren, dronken we met zijn vieren thee, kletsten even bij en gingen, daar de rest van de IJVL-ers, die de Mergellandroute morgen zouden gaan fietsen, pas na het eten zouden aankomen, gingen drie personen een eindje wandelen.
We liepen over het fietspad voor de hoeve langs de Geul naar Mechelen. Ik zag een bordje staan met LF6a. Ik had vanaf Gulpen dus een kortere route kunnen nemen. In Mechelen zagen we een wandelpad de Gulperberg op lopen. Gedrieën namen we dit pad en kwamen zo in een bos uit. Het pas doet in tijden van regen dienst als beek, maar gelukkig was het nu droog.
Via het bos kwamen we uit in licht drassige weilanden. We daalden af en we waren blij, dat er geen stieren los liepen in dit weiland, want we hadden alledrie een rode regenjas aan. We lag er een haas verscholen in het gras, die er als een haas vandoor ging toen we te dichtbij kwamen.
Met bemodderde schoenen kwamen we uit bij ons tijdelijke adres, waar we genoten van een goede pastamaaltijd. De hilariteit was groot, toen een van de laatkomers per sms meldde, dat ze na een half uur terug gereden waren, omdat de helmen thuis waren blijven liggen.
Robert Nozeman en Wil Verbeij waren over de risicovolle brug gekomen met hun auto. Het aantal lachsalvo's lag al behoorlijk hoog en nam nog in zowel aantal als volume met sprongen toe, toen Paul Verkerk en Andrea Landman zich bij het gezelschap voegden.
Maar hoe gezellig het ook was, om 12 uur lag iedereen in bed. Een gevleugelde uitspraak van Joop Zoetemelk was "De Tour wordt in bed gewonnen". Wij hadden de volgende dag 135 km heuvelland voor de boeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten