De Olympische cyclus van de Amerikanen is heel simpel. In het jaar na de Winterspelen zie je ze nauwelijks, het tweede jaar melden ze zich weer voorzichtig, het jaar voor de volgende Spelen doen ze weer volop mee om in het Olympische jaar te pieken.
Dat deden ze dit seizoen ook. In het voorseizoen reden Shani Davis, Heather Richardson en Brittany Bove de sterren van de hemel en werd Team USA als een geduchte concurrent gezien van de Oranje equipe.
Maar wij hadden buiten de JSF-pakken gerekend. De Mach 39 schaatspakken van Under Armour en Lockheed-Martin werden met Amerikaanse bluf aangekondigd als "the fastest in the world".
De Winterspelen werden voor de Amerikanen een dusdanig debacle, dat Team USA tijdens de Spelen teruggreep op hun oude schaatspakken. Het mocht niet meer baten. De focus of beter, want meer Amerikaans, the flow was verdwenen.
Maar zie: bij de eerste wereldbekerwedstrijden na Sotsji doet Team USA waar ze een patent op hebben: pieken in het Olympische jaar. Brian Hansen reed een baanrecord op de 1500 meter in Inzell, Richardson en Bowe zorgden voor een dubbelslag op de 1000 meter en ook Shani Davis won de kilometer. Ze kunnen het dus nog!
Het is net even te kort door de bocht om alles af te schuiven op de JSF-pakken, maar ongetwijfeld hebben deze niet van te voren goed geteste schaatspakken een grote rol gespeeld. Maar wellicht speelt ook mee, dat de trainingsschema's niet goed in elkaar zaten.
Hoe het ook zij: wij hebben genoten van unieke Winterspelen met 23 medailles op de langebaan. Dit zullen we nooit meer kunnen overtreffen. Maar waar we wel rekening mee moeten houden bij de Winterspelen in Korea in 2018 is Team USA. Reken maar dat de Amerikanen gebrand zijn op revanche!
)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten