Clannad

Terwijl de spanning rond de Krim aardig op begint te lopen, met dank aan Chroetsjov, die in de jaren 50 de Krim cadeau deed aan de Oekraïne in de veronderstelling, dat de Sovjet-Unie toch niet uiteen kon vallen, kwam ik gisterenmiddag bij het boodschappen doen een groep buitenlandse vrouwen in trainingsjacks tegen.
Het bleek een Russisch hockeyelftal te zijn, dat op trainingskamp was in Nederland. Ik wenste hen een plezierige tijd in Leiden toe, zoals wij Nederlanders ook met zeer veel terug konden kijken op de Winterspelen in Sotsji.
Om 5 uur vertrok ik naar de Leidse IJshal, waar we voor de IJVL de laatste schaatsles van dit seizoen mochten geven.
Het werd een lichtelijk chaotische les. Hans Post, Joost Wösten, Walter Boon en ik hadden besloten om de 3 niveaugroepen samen te voegen en gezamenlijk allerlei oefeningen te doen. We begonnen met een circuit met onder andere een slalom en een bochtje rechtsom. Vervolgens passeerden het stoplichtspel, de boom wordt hoe langer hoe dikker, schaatsen met een pilon op de rug, curling met dezelfde pilon en tot slot eveneens met die pilonnen de stoelendans.
De spelen als zodanig gingen wel goed, maar voor je 40 kinderen zo ver hebt....
Om half 7 stond Ada voor de ingang aan de Vondellaan. We fietsten samen naar het Centraal Station. We zouden in de Schouwburg in Haarlem naar Clannad gaan.

Voor mij was het de vierde keer, dat ik deze topgroep uit Donegal live kon zien en vooral horen spelen. De eerste keer was in de Groenoordhallen in Leiden in 1977, toen ze het voorprogramma van het voorprogramma van het Irish Folk Festival waren.
De tweede keer was met Bas en Nel Warnink, Joep Kapiteyn en Tim de Beer in Vredenburg in Utrecht. Ik was toen net benoemd tot filiaalhoofd in de bibliotheek in het Houtkwartier. Van mijn vrienden kreeg ik de mooie gedichtenbundel "Junkieverdriet" van Jotie T'Hooft.

De opdracht in het boek was een prachtige woordspeling: T'Hooft voor 't hoofd. Enya, het jongse zusje van Moya, Ciaran and Pol Brennan, zong in Utrecht mee met Clannad.
De derde keer was begin jaren '90 in de Anton Philipszaal in Den Haag. Op weg naar de Schouwburg voor de vierde maal topmuziek uit Ierland kwamen we langs "Jetties", een biologisch restaurant, waar we lasagne aten, voor we verder wandelden door de mooie Haarlemse binnenstad.
In de Schouwburg hadden we stoel 15 en 17 op het tweede balkon. We moesten drie trappen beklimmen, maar toen hadden we wel een prachtig uitzicht op het podium en de zaal onder ons.

Wie schetst onze verbazing, toen we Jos Drabbels en Sophie Stein op het balkon onder ons zagen zitten. Eindigde ik toch nog een keer boven Jos....
Maar eerlijk is eerlijk: Jos zat eerste rang, vrijwel pal boven het podium. Hij kon zelfs het spiekbriefje met het programma zien liggen!

Om 9 uur begonnen de 7 Ieren aan een weergaloos concert van 2 uur. Er werd begonnen met werk van "Nádúr", de nieuwste cd, waaronder "Brave enough".

Ook klassiekers als "Newgrange" werd gespeeld.

Uiteraard ontbrak "Theme from Harry's Game" niet.

Net zo min als de titelsong van de lp "Dulaman".


De sfeer van een Ierse "singing pub" werd bereikt, doordat de hele zaal mee mocht/moest zingen met "Two sisters".

De toegift was "Teidhir Abhaile Riu".

De aankondigingen door deze rasmuzikanten waren doorspekt met humor, dus niet alleen door onze plek op het hoogste balkon hadden we een topavond.

Na een concert van 2 uur zonder pauze vond de familie Brennan het welletjes.
Wij konden met Jos en Sophie meet terug rijden naar Leiden.
Bij het verlaten van de Schouwburg kochten we voor een tientje de live-cd "Christ Church Cathedral".

Zo kunnen we thuis nog lekker nagenieten.