Zeeleeuwen en zeemeeuwen

Het vroor aan de grond, toen wij om half 7 van huis vertrokken om via Leiden Centraal naar Rotterdam te treinen. Onze kleinzoon was al wakker, toen wij aankwamen. Daar het mooi weer beloofde te worden, hadden we het plan om naar "Blijdorp" te gaan.
Zo gezegd, zo gedaan. Via de bakker in de buurt wandelden we naar de dierentuin toe. Bij aankomst zagen we een drukte van belang bij de zeeleeuwen. Het was dan ook voedertijd.

Met Faas op mijn nek keken we naar het spektakel. Maar niet alleen de zeeleeuwen vonden, dat zij recht hadden op de toegeworpen vis, de zeemeeuwen vonden dat evenzeer. Zo ontrolde voor onze ogen een spektakel, dat veel weg had van een confrontatie tussen de marine en de luchtmacht.

De zeeleeuwen hadden veel weg van duikboten, die telkens opdoken en weer wegdoken, de zeemeeuwen leken op gevechtsvliegtuigen in een duikvlucht. Fascinerend om te zien, hoe een zeemeeuw een vis, net voor deze in het water zou vallen, vlak voor een zeeleeuw in de lucht weggriste.
Via de wasberen, de leeuwen, de gazellen, de giraffen, waaronder een pasgeboren langnek, en de krokodillen, wandelden we naar de binnenspeeltuin toe.

Daar aten we ons brood. Alleen onze kleinzoon had daar niet zoveel tijd voor. Hij had het veel te druk met de klautertoestellen en de glijbanen.

Na een uur wandelden we in het zonnetje langs de bavianen en de flamingo's weer op huis aan.

Om half 4 vertrok ik, daar ik voor de IJVL schaatsles ging geven in de Leidse IJshal. Ik kwam vrijwel tegelijk met Jeroen Straathof aan, die op de binnenbaan shorttracktraining zou geven voor de IHCL. Het was dus gezellig druk op de baan met een kleine 60 kinderen. Daarvan zaten er 8 in mijn beginnersgroep.
De nadruk lag deze training op de combinatie van de pendelbeweging en het terugsturen. Daarvoor had ik een serie oefeningen voorbereid. De eerste stap was de inzet, daarna de bijhaal en het laten hangen van het been, gevolgd door het bewust iets verder doorzetten van de bijhaal. Hierdoor krijg je automatisch de pendelbeweging, vergelijkbaar met een oude staande klok.

Via de vogelverschrikker oefenden we de valbeweging nog apart, waarna de olifantenoren eraan te pas kwamen om het terugsturen beter te trainen. Als laatste kwam de zijwaartse afzet er nog bij.
De training werd afgesloten met tikkertje, waarbij we met 1 tikker begonnen. Iedereen, die getikt was, werd ook tikker. "De laatste de Mohikanen" werd dus omringd door alleen maar tikkers.

Met zijn allen hielpen we de shorttrackers bij het opruimen van de kussens. Daar kunnen de Britten nog wat van leren: vele handen maken licht werk!