Hersteltraining

De eerste training na een flinke inspanning is in het algemeen een hersteltraining. Met dit idee in het achterhoofd fietste ik op deze frisse morgen naar de Leidse IJshal toe.

Het aangekondigde mooie weer drukte het animo kennelijk dusdanig, dat er slechts een vijftal "Krasse knarren" waren komen opdraven. De anderen gaven vermoedelijk de racefiets de voorkeur boven de gladde ijzers.
Maar een klein peloton van 6 schaatsers heeft ook zijn voordeel. Je kunt heel makkelijk het schema anders maken dan gebruikelijk. Dat deed ik dan ook.

We begonnen met 5, 10 en 15 rondjes, waarna ik 50 rondjes op kop zou gaan rijden. Bij de kortere afstanden lag mijn plafond op zo'n 22 kilometer per uur. Rustig aan, zoals een goede hersteltraining betaamt.
Zo begon ik ook aan de 10 kilometer, maar halverwege waren mijn spieren kennelijk losgereden en via 23 in het uur werkte ik naar 24 kilometer per uur toe bij de laatste 15 rondjes. Een mooi aflopend schema op de 10.

Na de 50 rondjes volgden de 15, de 10 en de 5 rondjes, waarna we om aan de 25 kilometer te komen het aftelrijmpje 4, 3, 2 en de slotronde van stal haalden. 
We sloten de hersteltraining met de complete groep af in de kantine van de IJshal, waar we bij koffie, thee en warme chocolade het niet zo fraaie nieuws doornamen.

Eén van de schaatsers liet ons een familieportret zien.

Na deze kille killers aanschouwd te hebben, waarvan de jongste telg zorgt voor decennia herstelwerkzaamheden, konden we buiten gewoon genieten van buitengewoon lenteweer.

We kunnen niet ons hele leven laten beheersen door die megalomane neuroot, die al veel te veel mensenlevens heeft verwoest.