ELOCKdown

Na 2 jaar van lockdown op lockdown was er gisteren eindelijk ELOCK. Het Eerste Leidse Open Curling Kampioenschap zou in eerste instantie op 22 maart 2020 gehouden worden, maar corona gooide, zoals bij veel zaken, die het leven aangenamer maken, constant roet in het eten.

Maar aan alles komt een eind, dus ook aan de wachttijd op de strijd om de Gouden Bezem.

De teams, die zich 2 jaar geleden hadden ingeschreven, kwamen bijna allemaal opdraven. Drie teams trokken zich op het laatste moment terug. We hadden 1 reserveteam, dus gingen we op zoek naar een paar nieuwe teams. Dat viel niet mee, zodat twee van de 6 poules drie teams hadden in plaats van 4.
Zulke zaken waren ingecalculeerd. Iedereen, die wel eens iets georganiseerd heeft weet, dat hoe goed je alles op papier ook hebt geregeld, er altijd foutjes naar voren komen of dingen, waar je niet aan hebt gedacht. Alle begin is moeilijk.

Een kenmerkend voorbeeld was het toespreken van de 96 deelnemers in de kantine van de Leidse IJshal. Waar was de microfoon gebleven?
Gelukkig heb ik een luide stem en kan ik de 100 decibel halen, dus mijn verzoek om "Stilte" was duidelijk hoorbaar.

Zo konden Willem van Vliet en ik onze toespraakjes verstaanbaar houden, waarna we het volgende leermoment konden ervaren. Hoe krijgen we de 24 teams op je juiste tijd op de juiste curlingbaan. Zonder in details te vervallen durf ik te bekennen, dat dit niet geheel vlekkeloos verliep.

Het is handig, als alle teams van tevoren het hele schema al thuis hebben, zodat ze het aldaar al kunnen bestuderen.

Een kenmerkend voorbeeld was een team, dat op het allerlaatste moment aan de poule, die ik zou leiden, was toegevoegd. Dit team bestond niet uit de voorgeschreven 4 man, maar uit 5. Bij het eerste potje, dat zij speelden, wandelde ik naar het doelvak, waar 8 Eisstocken lagen. De nummer 5 van de nieuwkomers schoot toen zijn Bavarian curlingsteen, die het veld aardig overhoop schoot.

Een ander punt was, dat niet iedereen de spelregels helemaal tot zich door had laten dringen. Een deelnemer van een ander team legde doodgemoedereerd de Daube, die door een steen was weggeschoten, weer terug op de middenstip, tegen alle regels in. Waar lag die Daube exact?

Daar de strijd om de Gouden Bezem een combinatie was van Eisstockschiessen en curling, kregen alle deelnemers de gelegenheid om kennis te maken met deze andere tak van sport.

En hier kwam het volgende verbeterpunt aan het licht. Daar de microfoon, waarmee om de 20 minuten werd aangekondigd, dat de wedstrijd was afgelopen, had het om onduidelijke reden begeven, zodat sommige teams hun tijdstip om te mogen curlen misten.

Nog lastiger was het, dat daardoor teams niet op kwamen dagen op de tijd, dat zij een wedstrijd moesten spelen. Daar ik in de 30 jaar, waarin ik schaatstraining geef, wel vaker voor verrassingen ben komen te staan, heb ik aardig leren improviseren. Die eigenschap kwam me nu goed van pas. Stoïcijns werkte ik de 6 wedstrijden op baan 1 af.
Daarna leidde ik op baan 2 één van de 4 kwartfinales en zat mijn taak erop. Ik had tijd om te praten met accordeonist Peer van den Burgh, die ik nog kende van zijn optredens met Kees Ouwejan en Makkers in "De Hobbit" en Folkclub "Horus" in "Catena".

Samen keken we naar de halve finale, terwijl Peer daar nog een paar nummers van "The Dubliners" speelde en zong.


Uiteraard zong ik met deze toffe Peer mee.

Ondertussen woedde op het ijs de strijd om een plaats in de finale.


Uiteindelijk leidde dit tot dit erepodium.


Nog een klein aandachtspunt. De meeste deelnemende teams waren allang vertrokken, toen de strijd om de Gouden Bezem zijn ontknoping naderde. En dat is jammer: een finale met weinig publiek. Maar de sfeer leed er niet onder. Die was opperbest bij deze ELOCK zonder lockdown.

Maar ja, toen wisten de winnaars nog niet, dat ze het hele komende seizoen de binnenbaan schoon mogen komen bezemen....

Met een Gouden Bezem, dat dan wel weer!