Gisteren was de bedankavond van de vrijwilligers van de Leidse IJshal. Zonder deze vele tientallen vrijwilligers kon je op je buik schrijven, dat je in Leiden zou kunnen. Naast het gebruikelijke hapje en drankje werden we getrakteerd op een heuse workshop lachtherapie.
De cursusleidster kreeg binnen de kortste keren verreweg het grootste deel van de vrijwilligers mee en zoals bekend: lachen werkt aanstekelijk. Binnen mum van tijd ging het van een voorzichtig lachje naar bulderend lachen. We moesten het van haar met lef doen. Daar was ik het volmondig mee eens. Ik deed het in meervoud.
We werden in groepen verdeeld en moesten allerlei opdrachten uitvoeren. Met Jan Pieter Tensen en mij in de groep lukte dit uitstekend. Dusdanig dat ik als dirigent op mocht treden bij de lachsymfonie.
Met dit klassieke nummer, dat mij op het lijf geschreven was, in gedachten, sloeg ik me er aardig doorheen. Ik had net als deze voormalige voorzitter van Minerva de lachers op mijn hand.
Na een uur lachen hadden we het behoorlijk warm. Het buffet werd opgediend. Voor mij werd het krap. Ik kon net een bordje naar binnen werken, toen ik in vliegende vaart naar de Vredeskerk fietsen, waar mijn vrouw en ik gingen luisteren naar het concert van het Leiderdorp Kamer Orkest.
Onze jongste dochter speelde als gastmuzikant mee op de trompet.
Beide symfonieën waren de nummers 7 van Franz Schubert en Antonin Dvorak. Twemaal 7 was een mooie opmaat naar de halve marathon, die driemaal 7 kilometer is. Deze halve marathon zou ik vandaag rond het middaguur gaan lopen bij de Braassemloop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten