Ziekenboeg

Ik heb een aanstekelijke lach. Dat werkt eigenlijk altijd. Dit keer ook, want ik had mijn vrouw aangestoken. Waar ik wonderbaarlijk snel van mijn verkoudheid af was, daar moest mijn vrouw vanmorgen met een flinke verkoudheid afhaken voor onze oppasdienst op onze kleinzoons. Om 6 uur vertrok ik in mijn eentje naar Rotterdam.

Intussen had ik doorgekregen, dat de jongste ook ziek was. Waterpokken. Daar ik deze ziekte opgelopen had toen mijn jongste kinderen deze kregen, hoefde ik niet bang te zijn voor een nieuwe besmetting. Destijds meldde ik me als 38-jarige ziek bij mijn baas met als reden: waterpokken!

Niet dat ik me ziek voelde, maar je moet dan niet in de buurt van jonge baby's komen. Voor hen kan het ernstiger gevolgen hebben. En daar ik iedere dag in de openbare bibliotheek in contact kwam met mensen met kinderwagens, meldde ik me uit voorzorg ziek.
Overbodig om te zeggen, dat ik onder collega's het lachertje van de maand was....
Na de oudste kleinzoon naar school gebracht te hebben, hield ik me de hele dag met de zieke bezig. Voorlezen vinden kinderen altijd leuk, dus mijn scholing op dat vlak kwam goed van pas.

Na de oudste 's middags van school gehaald te hebben, vertrok ik om een uur of 4 naar Rotterdam Centraal, daar ik om kwart voor 6 in IJshal De Vliet moest zijn voor de wekelijkse training van de IJVL-kinderen. De training was dezelfde als die van de afgelopen 3 dagen, met dat verschil, dat ik de oefeningen, die niet zo lekker liepen, achterwege gelaten had en vervangen door anderen. Voortschrijdend inzicht noemen ze dat.
Thuis gekomen at ik met mijn vrouw erwtensoep en macaroni. Zij had veel geslapen, net als onze zieke kleinzoon. Wie lekkerder in zijn vel zat was Jason Stolz.

Deze 19-jarige Amerikaan reed in Salt Lake City met 1.05.37 een sensationeel wereldrecord op de 1000 meter. Het verschil met de nummer 2 was 1,6 seconden. Op de 1000 meter een gapend gat.
En dat past dan weer bij de slaapkoppen uit de ziekenboeg....