Elfstedentocht

Komend weekeinde gaat het vriezen. Het is nog onduidelijk, of het een natuurijsperiode gaat worden, maar de kans zit erin, dat we wellicht op natuurijs kunnen gaan schaatsen.

Met een blik op de kalender constateerde ik, dat het 27 jaar geleden was, dat de laatstgehouden officiële Elfstedentocht verreden werd.

Het thema voor de schaatsles in IJshal De Vliet  lag dus al snel vast: de Elfstedentocht. Na een kletsnat slot van de dag gisteren fietste ik droog naar de Marie Diebenplaats, waar zich in de toegangshal een aardige rij gevormd had. Niet omdat het zo druk was, maar de pinautomaat bij de kassa werkte niet, zodat er bij de vrijstaande pinautomaat de kaartjes gepind moesten worden.

Langzamerhand vormde zich een dusdanig lange rij, dat we het begin van de lessen bij het vakantieschaatsen een kwartier uitstelden. Eén voor één druppelden de kinderen binnen, voordat we met een twintigtal jonge schaatsers aan de Elfstedentochtoefeningen konden gaan beginnen.
We begonnen met een stuk wandelen. Daar begint de Tocht der Tochten ook mee. Vervolgens trokken we de schaatsen aan. In ons geval heen en weer schaatsen met de handen op de schaatsschoenen.

De tocht langs de Elf Friese Steden kon beginnen. Met een plastic nop in de hand reden de kinderen heen en weer over de lengte van de funbaan. Bij elk keerpunt sloegen ze daar op de bovenrand van de boarding bij wijze van stempelen.
Vervolgens kwam een serie oefeningen op natuurijs. Met 2 stokken maakten Aad Kleijweg en ik een bruggetje, waar de kinderen onderdoor moesten schaatsen. Maar als Elfstedenschaatser weet ik , dat er heel wat bruggen zijn, waar je onderdoor moet kruipen.

De boomlange Rintje Ritsma kon het, dus wij ook!
We oefenden ook het rijden met tegenwind en met meewind en het verschil in zowel slag als houding, die daarvoor nodig zijn.
Ook het eeuwenoude aan de stok rijden kwam aan bod. Samen ga je immers harder met minder moeite.

Met het oog op de komende vorst leek het me handig, om de kinderen op het gevaar van wakken te wijzen en wat je moet doen, als er iemand in een wak terecht komt. Onder het motto "Bij een wak is het ijs zwak" oefenden we het met een stok en plat op de buik iemand uit het water te slepen.

Net als met reanimatie hoop je, dat je het nooit hoeft toe te passen.
Met een estafette met de stokken en standbeeldtikkertje sloten we de Elfstedentraining af. Van een meisje kreeg ik een briefje, dat kan wedijveren met een Elfstedenkruisje.

Mijn dag, waarop ik nog een schaatsles gaf voor een BSO uit Leiderdorp en voor de IJVL, kon niet meer stuk!