Op KNMI-meetpunt Voorschoten kwam het net niet tot een ijsdag, doordat het 0,3 graden boven nul kwam.
Doordat de wind minimaal was, voelde het desondanks aangenaam aan.
Vannacht had het op klomphoogte aardig gevroren.
Na de herstart van het Schoolschaatstoernooi vorig jaar na de coronajaren, vond vandaag de eerste editie plaats in IJshal De Vliet. Deze woensdagmiddag stond in mijn agenda dat ik van 1 tot 4 uur op het ijs zou staan.
Vanmorgen kreeg ik van de voorzitter van de IJVL een appje, dat degene, die namens de IHCL mee zou draaien op de ijshockeybaan om de kinderen, die op dat moment niet aan de schaatswedstrijd mee zouden doen les te geven, op het laatste moment was verhinderd. Maar er zou een tweede IJVL-er komen, zodat er allebei groepen van 18 schaatsers zouden hebben.
Toen ik om kwart voor 1 aanwezig was, was ik de enige trainer. Om half 2 zouden de kinderen het ijs op gaan en trok alvast mijn langlaufschoenen aan en zette wat spullen klaar. Er zou tweemaal een groep van 50 kinderen komen. Een derde ging naar de 250-meterbaan voor het rijden van de wedstrijd, tweederde ging naar de ijshockeybaan voor het volgen van een schaatsles. Dit rouleerde, zodat de groepen allemaal ongeveer even groot zouden zijn. Dat gold ook voor het trainerscorps: ik was en bleef alleen.
Bij de uitvaartdienst van mijn broer Leo kwam de uitdrukking "Als het niet kan zoals het moet, moet het maar zoals het kan", een lijfspreuk van hem om het familiebedrijf draaiende te houden, ter sprake. Laat dit nu ook mijn lijfspreuk zijn!
En zo begon ik met 36 kinderen aan de schaatsles, gericht op de wedstrijd. De kinderen laten ervaren, wat wel werkt en wat niet. Met 33 jaar ervaring als trainer van beginnende kinderen heb ik daar enige kijk op.
Na een kwartier kwamen de eerste wedstrijdrijders naar beneden en vertrok eenzelfde aantal naar boven. We gingen verder met de oefeningen voor de wedstrijd voor de laatsten van deze serie. Uiteraard ging dat speels. Maar het werd pas echt speels, toen de tweede groep naar beneden kwam. Het laatste kwartier deden we allerlei spelletjes.
Dit trainingsschema hanteerde ik ook bij de tweede groep van 50 kinderen. Van de wedstrijd, die letterlijk boven onze hoofden verreden werd, kregen we niet zoveel mee. De kinderen hadden het naar hun zin en hun ouders op de tribune ook. Daar gaat het om. Groepen van ongeveer 36 kinderen zijn niet ideaal, maar goed te hanteren als je het overzicht hebt.
Wie denkt, dat ik na het Schoolschaatstoernooi klaar was, vergist zich deerlijk. Om half 5 wachtte de reguliere training van de kinderen uit Oegstgeest me.
Ik ben het gewend. Op school moest ik ook wel eens nablijven....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten