Joke Prins

Vandaag kreeg ik te horen, dat mijn voormalige collega Joke Prins zaterdag is overleden. Ik ken Joke sinds ik in 1985 ging werken in de Openbare Bibliotheek in Katwijk aan den Rijn. Ze was altijd een vriendelijke en goedgemutste vrouw, die de klanten deskundig hielp.

Voordat ze bij de bibliotheek kwam werken, had ze bij een baantje bij een bakkerij.  Op de eerste dag, dat ze bij de bakker werkte, lette ze even niet goed op en daar ging een serie taarten over de kop. Dat is nog eens een binnenkomer! Ze kon er letterlijk en figuurlijk smakelijk over vertellen.

Joke was een harde werker, die geregeld bijsprong als dat nodig was. Er kwam echter een moment, dat zij meer uren nodig had, die er op dat moment niet waren. Joke lag toen in scheiding omdat haar ex haar in de steek gelaten had. Het dreigde, dat ze haar huis zou moeten verkopen. 

De toenmalige directrice had de subtiliteit om het tijdelijke contract, dat ze had voor de woensdagmiddag, niet te verlengen. Dat was het moment voor deze roostermaker om haar er deels doorheen te slepen en de inzet in de voorgaande decennia op mijn eigen wijze te belonen. Als ik een vervangingsverzoek voor vakantie of ziekte kreeg, dan stapte ik als eerste op Joke af. Voor de anderen was het een tweede inkomen, terwijl Joke er met haar 2 kinderen van rond moest komen. Het was niet volgens de regels, maar de eerste levensbehoeften gaan bij mij boven luxe.
Later leerde Joke Piet kennen. Hij was op dezelfde wijze zijn partner verloren en dat schiep een band. Vanaf dat moment kwamen andere invallers weer voldoende aan hun trekken. Joke vond haar draai bij de Bibliotheek op School, waarin ze haar enthousiasme voor (jeugd)boeken over wist te brengen op de kinderen.
Piets werk lag aan de route van de Leiden Marathon in de jaren, dat deze nog uit tweemaal hetzelfde rondje bestond. Zo kwam ik haar in die tijd tweemaal als een trouwe supporter langs de kant van de weg tegen.

Toen wij ruim 10 jaar geleden bij "De laatste eer" afscheid namen van onze collega Marietta Hoek, nodigde Joke haar collega's uit om koffie en thee bij haar thuis te komen drinken.
Op het moment, dat ze haar aanvraag voor haar pensioen in wilde dienen, kreeg ze te horen, dat ze een hersentumor had. Deze is haar, net als mijn vader, fataal geworden.
Als eerbetoon aan deze prettige en gezellige collega verwisselde ik de zomerse trollenkaarten voor de winterse. Deze trollenkaarten van Ivar Rodningen had Joke meegenomen voor me, toen ze op vakantie was geweest in Noorwegen.





Joke, zolang ik deze kaarten in mijn bezit heb, zal ik nog regelmatig aan je denken. Rust zacht.