Slotakkoord "Projecta Musica"

Gisteren was het laatste concert van "Projecta Musica" in de Marekerk.

Onder leiding van de in Leiden vermaarde dirigent Wim de Ru begonnen we om 3 uur aan de generale repetitie van "Passie koorklanken".

We begonnen met het "Requiem" van Bob Chilcott. We zongen voor de eerste keer samen met het  Dordrechts Kamerorkest, dus we moesten even wennen, hetgeen onzekerheid opleverde bij de inzetten. Deze moesten we dan opnieuw doen, maar voor de rest ging het "Requiem" niet onaardig.

In de pauze zaten we even in het lentezonnetje buiten op deze warme aprildag.

Weer binnen gingen we verder met de laatste repetitie van "Stabat Mater" van Karl Jenkins.

Deze ging beter dan het "Requiem", maar het was wel gek, dat we bij herhalingen van hoge gedeelten niet mee mochten zingen om onze stem te sparen. Het orkest speelde dan wel door.
Na de generale repetitie wandelden Ada en ik naar de Burgsteeg, waar we op het zonnige terras van "Hotel Rumour" met een viertal familieleden een hoofdgerecht naar binnen werkten, terwijl we bijkletsten met elkaar. Voor mij was dat zalmfilet met een IJwit. Daar we om 7 uur weer in moesten zingen, moesten we snel weer terug.

Daar ik vroeger veel geklaverjast heb, mochten Ada en ik de kaartcontrole uitvoeren. Met een kwinkslag hier en daar kom je een heel eind mee.

Van statig tot met de losse pols.

Met een gulle lach kom je het verst.

Als laatste koorleden namen we onze plek op het podium in, waarna we een paar minuten later begonnen met het "Requiem".

Daar de lastigste nummers in het begin zaten, begonnen we vrij aarzelend, maar gaandeweg kwamen we op stoom en ging het steeds beter. "Thou knowest, Lord", het mooiste lied, ging het allerbeste.

Na de pauze, waarbij we verschillende mensen spraken, gingen we vol zelfvertrouwen verder met "Stabat Mater". Een schoonzus filmde het koor zonder geluid. Het filmpje is verticaal verzonden en ook op deze wijze op dit blog gekomen. Als u het liggend bekijkt, komt het helemaal goed.

Om u enig idee te geven, wat we zongen, dat was "And the Mother did weep".

Maar eerlijk is eerlijk, hoe goed wij ook zongen, we konden absoluut niet tippen aan de solisten en dan met name niet aan alt Irene Verburg, die magistraal zong.


En zo werkten wij toe naar het slotakkoord van "Projecta Musica": "Paradisi gloria".

"Stabat Mater" ging geweldig en na een klaterend applaus voegden wij ons onder het publiek, waar neef Robert Jane, Ada en mij op de foto zette.

En zo kwam er na 38 jaar een einde aan "Projecta Musica".

Met een prachtig slotakkoord!