Eifelsteig

Voor de verandering werden we om 7 uur gewekt door de regen. Toch hoor je ons niet klagen over het weer, want de buien vallen bijna allemaal 's nachts.
Om half 9 ontbeten we, waarna we over de Maare Mosel Radweg naar Daun fietsten. We reden door een tunnel van 560 meter lengte, waarna we 3 km afdaalden tot Bahnhof Daun.
Een steile klim bracht ons in die Stadtmitte. Bij een Konditorei schreven we de laatste Ansichtkarten bij latte macchiato en chocolademelk. Ada was hier lekker bezig. Ze griste de landkaart van de Eifelsteig uit mijn handen, liet haar aantekeningenboekje vallen en bij het oprapen daarvan nam ze het talellaken mee. De helft van mijn chocolademelk kwam op het schoteltje of op het tafelkleed.
"Das ist nicht schlimm!" zei de serveerster.
Ik vond het ook niet slim van Ada!
We deden boodschappen voor het avondeten en met een wat zwaarder beladen fiets kwamen we bij Bahnhof Daun, waar we de aansluiting voor de tocht van erop vonden.
We reden de Maare Mosel Radweg tot voorbij de tunnel, waar we de variant via de Weinfelder Maar kozen.
Door de steile klim kwamen we uit bij het uitzichtspunt tussen Schalkenmehrer Maar en het Totenmaar. Daar er een kleine bui boven ons hoofd hing, daalden we in regenjassen gehuld over de hoogste weg tot we in Schalkenmehren waren. We hadden bijna 15 km gefietste. Onder het afdakje van de tent lunchten we.

Om half 2 vertrokken we voor een wandeling. Eerst klommen we in Schalkenmehten, tot we bij een prachtig uitzichtspunt over de heuvels rondom uit kwamen. Alle kanten op was het mooi.
We klommen, de bordjes Eifelsteig volgend, nog verder, maar doordat we in een bos waren, zag je niet zo ver meer. Bij landgoed Altburg, vlak bij de sterrenwacht "Höher Observatorium", begon de afdaling met af en toe een klimmetje als intermezzo door de bossen naar Uedersdorfmühle. Op sommige lager gelegen delen was het zeer drassig, vooral bij tractorsporen.
De drinkpauze bij Uedersdorfmühle viel in het water. Die Gaststätte sloot om 14.00 uur. Op een bank aten we een banaan, dronken wat water uit de bidon en verlieten de Eifelsteig, een wandeling over alle hoge pieken in de Eifel.

We wandelden langs de bovenloop van de Lieser. Voor ons was het letterlijk een bovenloop, want we beklommen een hoge heuvel en zagen de Lieser diep onder de Schneeberg liggen. Na een uur wandelen boven de kronkelende beek sloegen we af richting Weinfelder Maar.

Eerst klommen we langzaam maar zeker door de bossen, maar gaandeweg werd het iets steiler en haden we meer vrij uitzicht.

Het Weinfelder Maar had in de zonneschijn een zeer aparte kleur. Op de achtergrond lag de kerk zonder dorp aan de andere kant van het kratermeer. Een pestepedemie heeft de bevolking van het dorp Weinfeld volledig weggevaagd.

We staken de weg tussen de twee meren over en daalden via het steilste pad af. Na een wandeltocht van drieënhalf uur waren we om 5 uur terug bij de Susten 3XP.
Ik kon Ada niet zo ver krijgen, dat ze met me ging zwemmen. Ik was op weg naar het Freibad, maar het kon nog vrijer. Een Duitser liep langs onze tent om in het Maar te gaan zwemmen. Ik liep met hem mee naar een plek, waar je vrij simpel het meer in kon lopen. Het water was lekker en na een kwartier zwemmen voel je je helemaal verkwikt.
Na de gnocci met courgette, tomaatm paprika en uien, brachten we op deze toch wat kille avond door in de barruimte van hotel Schneider. Ada las verder in "De schaduw van de wind" van Carlos Ruiz Zafon.

Ik las "Waarom Evans niet?" van Agatha Christie uit, die ik op weg naar onze tent wist te slijten aan een paar andere Nederlanders op de camping, die in hun jonge jaren de Eifelsteig helemaal hadden gelopen.