Eind mei hadden Hans Boers en ik ons ingeschreven voor deze unieke loop. Het plan was om in de buurt van Den Oever te kamperen en dan de 33 kilometer te gaan lopen. Maar zoals zoveel dingen in het leven: vaak loopt het toch anders.
Begin juli kreeg ik te horen, dat mijn schoonzus Marja en haar man Dik hun zilveren huwelijksfeest vierden op 3 september. Het feest zag ik wel zitten, maar over de datum was ik niet bepaald geamuseerd.
Maar goed, we moesten ons plan aanpassen. Ik zou naar het feest gaan en we zouden in het holst van de nacht naar Den Oever rijden. Ik zou om een uur of 3 op moeten staan, niet bepaald iets wat ik dagelijks doe.
Uiteraard zorgde ik ervoor, dat alles keurig klaarstond, zodat ik 's nachts niet nog ergens naar moest zoeken. Wat dat aangaat was alles pico bello in orde. Dat gold echter niet voor mijn geestesgesteldheid.
De dag voor een marathon of een schaatstocht over 200 kilometer ben ik altijd wat gespannen. Niets om je zorgen over te maken. Dat hoort er gewoon bij. Je bent je aan het opladen voor het leveren van een flinke prestatie. Als je die gezonde spanning niet hebt, kun je niet presteren.
Gisteren was ik echter heel nerveus. Dat had deels ook te maken met de weersvoorspellingen. Het zou rond de tijd, waarop wij mochten starten, kunnen onweren. En op de kale Afsluitdijk was er geen plekje, waar je kon schuilen, laat staan met 7500 man.
In deze gemoedstoestand fietste ik met mijn vrouw naar mijn schoonouders. Met hen reden we mee naar Maassluis, waar in het Witte kerkje het feest plaatsvond. Halverwege de avond mochten we de feestvarkens toezingen met een gelegenheidslied op de melodie van "Kaap'ren varen".
Om een uur of 11 kwam een schoonzus naar me toe. Op de site van de NOS had ze gelezen, dat de Afsluitdijk Open niet doorging. De loop was afgelast vanwege het slechte weer.
Na alle trainingsarbeid en het opladen was het een anticlimax. Ik belde naar Hans, die inmiddels een berichtje had gekregen van de organisatie. Nu heeft ieder nadeel wel zijn voordeel. Morgenavond kunnen we voluit gaan op de strandtraining van de IJVL, die ik mag geven.
Toen we een uur later terugreden naar huis besefte ik, dat het feest "a blessing in disguise" was geweest, waarbij je aanvankelijk denkt, dat je pech hebt, maar achteraf blijkt, dat je daardoor juist geluk hebt gehad.
Anders hadden we nu in de buurt van Den Oever gekampeerd, terwijl de onweersbuien over ons heen trokken en dan hadden we dat nog voor niets gedaan ook!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten