De meeste mensen zullen bij het horen van de naam Daltonschool meteen dit beeld voor ogen krijgen.
Dat klopt niet helemaal met het beeld, dat de oprichtster van het Daltononderwijs, de Amerikaanse lerares Helen Parkhurst, voor ogen stond. De achtergronden van het Daltononderwijs heb ik tot me genomen in het schooljaar 1974-1975, toen ik op Pedagogische Academie "De la Salle" in Heemstede een mislukte poging deed om onderwijzer te worden. Er zijn boze tongen die beweren, dat ik van boven ook niet wijzer ben geworden....
Vandaag reden er op het uur, dat Walter Boon en ik gereserveerd hadden op De Uithof, een paar klassen rond van de Daltonschool. Meer dan de helft van de baan werd in beslag genomen door middelbare scholieren, die een mini-Elfstedentocht reden. Met stempelkaart!
Zelf oefende ik voor een echte Elfstedentocht, door gewoon zoveel mogelijk rondjes te rijden. Ik werd slechts sporadisch ingehaald. Dat gebeurde door Walter, die een intervaltraining afwerkte. Men mijn duurvermogen zit het wel goed. Ik kwam op 70 rondjes uit oftewel 28 kilometer in nog geen 70 minuten.
Met windkracht 6 en een temperatuur van 11 graden was dat zo gek nog niet. 
Doordat de zon doorkwam werd het ijs op de beschenen plekken zwaarder dan op de plekken, waar het ijs in de schaduw lag. Door de harde wind viel zowel meewind als tegenwind goed te trainen. Het was kortom een prima natuurijstraining, inclusief het schaatsen slijpen, want na 70 minuten schaatsen zaten er al botte plekken op beide ijzers.
Nadat ik met Walter met tram en trein naar Leiden was gereden, fietste ik nog langs horlogemaker Plessen in Leiden Zuid-West. Volgens mijn horloge had ik de 70 rondjes in recordtijd afgelegd. De wijzers stonden nog op exact dezelfde tijd als toen ik vertrok. Dit kon 2 dingen betekenen: ik ben de allerbeste schaatser, die de wereld ooit gekend heeft. Of de tweede mogelijkheid: de batterij moest vervangen worden. Dat laatste bleek het geval....
De tijd bleek niet stil te staan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten