Dodenherdenkingsloop

Het was een dag met wat kleine fietsritten. Allereerst reed ik vanmorgen naar de Boerenmarkt in het mooie centrum van Leiden om mijn zoutarme brood op te halen.
Thuisgekomen dronken Ada en ik koffie en thee, waarna we met twee fietstassen vol tomatenplantjes naar de volkstuin fietsten, waarvan we later in het jaar een rijke oogst hopen te hebben.
Daar alles niet in de fietstassen paste, reed ik terug naar huis om deze op te halen. Daar maakte ik ook onze lunch klaar, die we samen in het door sluierbewolking gefilterde zonlicht nuttigden.

Terwijl mijn vrouw de kas gereed maakte om de tomatenplantjes in de grond te zetten, gaf ik voor de verandering de planten op de tuin weer eens water.  Daar was ik anderhalf uur mee bezig. We beleven een droog voorjaar.
Na mijn klus geklaard te hebben, fietste ik naar huis toe. Bij "De Haagsche Schouw" zag ik, dat het verkeer over de brug over de Rijn werd tegengehouden. Dat klopte, want bij het herdenkingsmonument voor de gevallenen van Mei 1940, werd een dodenherdenking gehouden.
Ik kwam aan in de staart van de kranslegging, waarbij de onvervalste Schotse klanken van de doedelzak hoorbaar waren.

Dit muziekinstrument was ook te horen in "The longest day", toen op D-day bij de invasie de bagpipes temidden van het oorlogsgeweld klonken.

"Highland Laddie" klinkt zonder achtergrondgeluid zo.

Met Poetins oorlog in de Oekraïne is de dodenherdenking ineens actueler dan ooit. Zeker op de plek, waar de gesneuvelde Nederlandse militairen, die vliegveld Valkenburg verdedigden, herdacht worden.

Na afloop fietste ik naar huis, waar ik mij omkleedde. Daar ik nog een hersteltraining van de halve marathon van 4 kilometer wilde maken, liep ik naar het herdenkingsmonument, dat nu vrijwel verlaten was.

Bij het monument sprak ik met 2 mannen, van wie de naam van een familielid gebeiteld staat. Net als zij had ik nooit gedacht, dat we ooit nog een aanvalsoorlog in Europa mee zouden maken. De Oekraïners maken nu mee, wat Nederland in 1940 meemaakte.

Via het monument van de Leidse verzetsvrouwen in de Stevenshof liep ik naar huis terug.

Deze Dodenherdenking is veel indringender dan ooit.