Vanmorgen werd het programma van mijn vrouw grondig overhoop gegooid. Eén van onze kleinzoons was ziek en het verzoek was, of zij op wilde komen passen. Terwijl zij bezig was met het inpakken van de spullen, maakte ik haar ontbijt klaar. In de regen vertrok zij naar Leiden Centraal, terwijl ik in mijn eentje ontbeet.
Daarna fietste ik naar de Leidse IJshal, waar ik met een peloton van 15 "Krasse knarren" de training van 25 kilometer in piramidevorm afwerkte. Met nog een vijftal losse schaatsers en een handvol kunstschaatssters op de binnenbaan was het niet bepaald druk te noemen.
Het ijs was goed hard en glad, dus het tempo lag behoorlijk hoog. Gelukkig niet zo hard als afgelopen dinsdag. Mijn 5 kilometer op kop ging prachtig vlak in 24 kilometer per uur. De dip van vorige week lijkt overwonnen.
Voor de tweede keer reed Maaike mee om de gemiddelde leeftijd van de "Krasse knarren" omlaag te brengen. Na afloop kreeg ik in de kantine de vraag, of ik de vader van Ike was. Maaike had in een parallelklas bij haar op de middelbare school gezeten. Soms is de wereld klein...
Verwar dat niet met de Kleine Aarde, die in de jaren '70 bekend werd met dit kabouterhuisje.
Sietz Leeflang richtte in 1972, het jaar van het geruchtmakende rapport van de Club van Rome, "De grenzen aan de groei", in Boxtel de Kleine Aarde op.
De herstart van de Kleine Aarde bestaat nog steeds.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten