Mathieu van der Poel

In sport draait het om timing. Dat bleek maar weer eens in dit zeer natte weekeinde. 
Gisterenavond was er al veel gevallen, vannacht kwam er nog eens een flinke lading overheen.

Vanmiddag waren Ada en ik naar de volkstuin gefietst, waar het een komen en gaan van buien was.

Augustus is nu al een kletsnatte maand.

Op de droge momenten bracht ik met een kruiwagen 12 tegels naar de tuin van een medetuinier.

Deze waren vrij gekomen nadat mijn vrouw een kunstwerk neergelegd had. Piet Mondriaan tevreden over zou zijn geweest.

Op de terugweg maakte ik nog een paar foto's van paddenstoelen, die als paddenstoelen uit de grond geschoten waren.

Nu we het over omhoog schieten hebben: toen ik thuis de televisie aanzette voor de finale van het Wereldkampioenschap wielrennen in Glasgow, was het eerste beeld dat ik zag de beslissende demarrage van Mathieu van der Poel, waarbij hij de toppers Wout van Aert, Tadej Pogacar en Mads Pedersen gewoon uit het wiel reed op een korte steile klim. In de sport draait het om de timing.

Met een halve minuut voorsprong ging hij in een bocht op het gladde asfalt onderuit, maar dat kon de Brabander niet deren. Met schaafwonden en een gehavende wielerschoen bouwde hij de marge op het supertrio achter hem uit tot anderhalve minuut.

En zo heeft Nederland 38 jaar na de toen 38-jarige Joop Zoetemelk weer een Wereldkampioen op de weg.

Het was een prachtige "Bicycle Race".

Met een terechte Champion of the World".