Dit artikel is mij uit het hart gegrepen. Ik citeer: "Om afvallers wordt niet lang getreurd, de Tour gaat verder, Parijs is nog ver. Toch dwalen mijn gedachten af naar al die gebroken botten. De verdwaasde blik in Geraint Thomas’ ogen: zo rij je nog in de gele trui, en zo lig je met een kapot sleutelbeen op de grond. De kromgetrokken Robert Gesink, van bijna-winnaar naar uitvaller in nog geen vierentwintig uur.
Richie Porte, geen fan van dalen, die van de stress een bochtje oversloeg. En Daniel Martin. Laten we hem niet vergeten. Hij fietst nog, maar ik vraag me echt af hoe. Porte vloog met een snelheid van rond de zeventig tegen hem aan. Zeventig kilometer per uur! En hij stapte gewoon weer op.
Krijgt u of ik een ongeluk met vijftig of sneller, dan gaan we volgens protocol als traumapatiënt naar het ziekenhuis. Door alle scans, alles wordt gecheckt. Dan Martin fietste verder, ogenschijnlijk ongeschonden. Maar aan zijn helm viel na de etappe af te lezen hoe hard een bergwand is. Zijn lichaam kan dus niet anders dan een verzameling kneuzingen zijn."
Met haar conclusie kan ik het meer dan eens zijn: "Nee, ik denk dat maatregelen van boven moeten komen. En wat mij betreft komen ze snel. Want ik ben er wel een beetje zat van dat de koers waar iedereen maanden naar uitkijkt niet door een sportieve strijd, maar door gruwelijke valpartijen tot een ontknoping komt."
Maar dat zal wel een illusie blijven als ik luister naar oud-wielrenner Thierry Gouvenou, tegenwoordig parcoursbouwer in de Tour de France. Zijn verweer is wel erg slap: "Renners nemen te veel risico's."
"Het klopt dat er steile beklimmingen en lastige afdalingen in zaten. Maar de mentaliteit van de renners is ook veranderd de laatste tijd, ze gebruiken de afdalingen nu om een gat te slaan. Ze nemen veel meer risico's dan een paar jaar terug. Dat moet een keer in een val eindigen, Richie Porte was de klos, maar technisch was de afdaling niet te zwaar."
Maar meneer Gouvenou, vroeger eindigde een bergetappe meestal gewoon op een berg! Daar viel vroeger vaak de beslissing over het winnen van een grote etappewedstrijd. Tegenwoordig valt de beslissing vaak letterlijk!
Vorig jaar werd Steven Kruijswijk, die zich de beste renner had getoond, zo alsnog van de overwinning in de Giro d'Italia beroofd, toen hij na de laatste zware beklimming in de afdaling richting finish onderuitging en tegen een sneeuwwand knalde. Hij kon zijn weg vervolgen, maar daar verloor hij de Giro.
In de Ronde van Frankrijk moest Ritchie Porte, de grootste uitdager van Chris Froome, met botbreuken naar het ziekenhuis. Dit was mede mogelijk gemaakt door de mode om spectaculaire afdalingen het verschil te laten maken. Moeten er soms eerst doden vallen, voordat men tot bezinning komt?
Vooralsnog is het bij botbreuken gebleven. Ik weet het, die kun je ook krijgen als je met een lagere snelheid dan 70 kilometer tegen het asfalt knalt. Zo hoorde ik niet zo lang geleden van iemand, die botbreuken had opgelopen, doordat de voorvork van diens fiets afgebroken was. Zelf is me dat ook een keer overkomen.
Ik reed op de opoefiets, waarmee ik in 1978 met de protestfietstocht langs de Waddenzee naar Esbjerg in Denemarken was gefietst, in de binnenstad van Leiden. Ik fietste een vrij steile brug over het Rapenburg op en was ineens een meter lager. Zonder noemenswaardig letsel keek ik naar mijn voorvork, die gebroken was. Ik had dus onwijs veel geluk gehad.
Doordat ik klom, was het zwaartepunt veel lager en was de snelheid niet al te hoog. Aan de andere kant van de burg was de val ongetwijfeld een stuk harder aangekomen.
Dat gold ook voor mijn vrouw. Toen wij 7 jaar geleden terugkwamen van een fietsvakantie in Duitsland, brak het frame van haar fiets doormidden op een halve kilometer van huis. Gelukkig had ze weinig snelheid, zodat alleen haar knie licht gekneusd was.
Het eerste wat Ada zei was: "Wat heb ik een goede beschermengel!"
Maar ja, die heb je wel nodig, als je met mij getrouwd bent....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten