Vanmorgen was in de Leidse IJshal de laatste training van de "Krasse knarren" van dit seizoen. Het was weer lekker druk, zoals het dit hele seizoen drukker was dan in veel voorgaande jaren.
We hadden een afbouwend schema. We begonnen met 15 rondjes, daarna 14 en zo telkens met 1 rondje minder naar de laatste ronde. Alleen de 13 en 12 rondjes waren een vreemde eend in de bijt. Deze werden zonder tussenpauze gereden, zodat ik toch nog aan "mijn" 25 rondjes kopwerk toekwam.
Traditioneel maken we aan het eind van de slottraining een groepsfoto. We hadden met een peloton van 23 man nog een keer heerlijk geschaatst.
Na afloop van de training gingen we met een grote groep naar boven, waar in de kantine van de Leidse IJshal de vrijwilligers, die iedere dinsdag en donderdag klaar staan, zodat wij kunnen schaatsen, in het zonnetje te zetten.
De secretaris van de Stichting IJshal Leiden in het bijzonder. Willem van Vliet kreeg symbolisch een klein zaklampje met zonnepaneel overhandigd.
Daarna had ik nog wat andere bijzondere biertjes, die ik met een kwinkslag aan andere "Krasse knarren" overhandigde. Het was met recht "Laatste ronde!!!"
Wie denkt, dat ik het laatste woord heb, vergist zich deerlijk. Wierd Wagenmakers opende de sessie, waarin de coördinator van de "Krasse knarren" op zijn beurt. Daarbij onthulde Mart Moraal een lang verborgen familiegeheim: hij is mijn zoon.
Van dit duo kreeg ik namens de hele groep een helm. Waarbij meteen nog een geheim onthuld is: ik ben niet met de helm op geboren.
Voortaan ben ik duidelijk herkenbaar als Njonkenskikker Gearfoeger. Voor degenen, die het Frysk niet machtig zijn, njonken betekent ernaast, skikken overeenkomen, gear staat voor samen en foegen bevoegdheden. Ik breng dus deze groep schaatsers bij elkaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten