Van de wal in de sloot

De naweeën van de Bert Grotenhuis Bokaal vielen erg mee. Ik kon gewoon traplopen en spierpijn had ik op een enkel pijnscheutje na niet. Dat is na een 200 kilometer wel eens anders geweest.

Wat niet echt anders was, dat was de regen. De regentonnen op de volkstuin, die ik ruim 2 weken geleden op hun plek had gezet, waren tot de nok toe gevuld.
Vanmorgen fietste ik met mijn vrouw naar de Leidse binnenstad voor de wekelijkse boodschappen. Heen ging het erg makkelijk. We hadden dan ook meewind. Terug daarentegen was een heel ander verhaal.

Na de lunch was het droog en de wind, die eerst wat geluwd te leek te zijn, was weer flink toegenomen. Vooral de windstoten maakte het onvoorspelbaar. Daar zou ik spoedig mee te maken krijgen.
Mijn vrouw fietste naar de volkstuin, ik reed naar tuincentrum De Mooij in Rijnsburg. Daar zou ik van de waardebon, die wij hadden liggen, twee grote zakken turfaarde gaan kopen.

Onderweg had ik af en toe moeite om mijn stuur recht te houden. Bij het tuincentrum aangekomen zag ik diverse omstanders, die bezig waren om een oude vrouw uit de sloot te halen. Zij was van haar fiets geblazen en kwam zodoende letterlijk van de wal in de sloot.

Met 2 zakken van 40 liter turf zou ik naar de volkstuin fietsen. Vrijwel de hele weg had ik tegenwind. In de nieuwbouwwijk Rhijngeest in Oegstgeest kreeg ik te maken met een paar flinke uitschieters van de wind.

Ik werd niet van de weg geblazen, maar mijn Fryslân-muts woei wel van mijn hoofd en verdween in een nieuw gegraven gracht.

Door de flinke golfslag dreef de muts naar een walkant toe. Liggend op mijn buik kon ik er net bij. Na de muts uitgewrongen te hebben, stopte ik deze in de fietstas en kon deze Rider on the storm zijn weg langzaam maar zeker vervolgen.

Wie het idee had, dat de Bert Grotenhuis Bokaal van gisteren zwaar was, die kan ik uit de droom helpen. Met de wind van vandaag was het pas echt een beproeving geworden.