Het worst-kaas-scenario

Met de harde wind in de rug fietste ik vanmorgen naar de Vondellaan om in de Leidse IJshal met de "Krasse knarren" de gebruikelijke piramide van 25 kilometer af te werken.

Bij binnenkomst was het nog niet druk, maar uiteindelijk zouden we met een peloton van 25 man onze 125 rondjes rijden. Tijdens de inrijrondjes vroeg Henk Distelvelt aan mij, of ik het Leidsch Dagblad al had gelezen?
Nee dus.
In ons lokale dagblad stond een groot artikel over de nieuw te bouwen IJshal "De Vliet" onder de dreigende kop, dat het zwembad mogelijk eerder gebouwd zou gaan worden dan de kunstijsbaan. Wethouder Paul Dirkse had dit in een brief aan de gemeenteraad geschreven.

Ik kon mijn oren niet geloven en was meteen klaar wakker.
"Daar gaan we weer", dacht ik.

Of het door de extra adrenaline kwam of dat ik in vorm begin te komen, in ieder geval reed ik erg lekker in de oude "Ton Menken IJsbaan".

Vooral de 5 kilometer, die ik op kop schaatste, waren van een behoorlijk niveau. Alle rondjes gingen in 25 of 26 kilometer per uur. Dat is wel eens anders geweest.
Alleen de blokken van 20 rondjes voor en na de 25 rondjes gingen niet zoals ik wilde. Niet dat ik slecht reed. Integendeel. Maar van 29 in het uur heb ik niet terug.
Bij een van die blokken reden 2 Katwijkse schaatssters op kop, die met Edwin Minnee en Hans van der Plas op Flevonice zouden gaan schaatsen. Dit met het oog op de Alternatieve Elfstedentocht op de Weissensee.

Door het warme winterweer was Flevonice vandaag gesloten. Edwin vond dat erg jammer, want hij wilde de kleding, waarmee Kees Verkerk destijds furore maakte, wel eens uitproberen.

In de Leidse IJshal was dat geen optie, want met een paar graden boven nul is deze sportkleding te luchtig. Maar gelukkig kon deze Katwijkse kapper wel zijn homoschaatsen uittesten.
Wij werden ondertussen uitgetest door de Katwijkse schaatssters. Ik geef het direct toe: ik moest het onderspit delven tegen deze Katwijkse vrouwen.

Maar ja, dat ben ik wel gewend. In de 35 jaar, die ik werkzaam ben geweest in de Katwijkse bibliotheek, is me dit wel vaker overkomen....
Na de training en de thee fietste ik naar mijn werk toe, waar ik uiteraard het artikel in het Leidsch Dagblad las. De brief van Paul Dirkse deed me erg denken aan een worst case scenario, of zoals Jan Klerk, onze directeur placht te zeggen: "Een worst-kaas-scenario."

Theoretisch zal het ongetwijfeld mogelijk zijn om een zwembad, dat verwarmd moet gaan worden met de restwarmte, die vrijkomt bij het koelen van de ijsvloer, eerder te bouwen, maar dan moet je of allerlei extra voorzieningen treffen om het water om het water voor een betrekkelijk korte periode te verwarmen, of je moet als zwemmer genoegen nemen met koud water.

Gezien het geïntegreerde ontwerp van Zwembad en IJshal "De Vliet" verwacht ik niet, dat het tot dit rampscenario gaat komen. Maar als gemeente moet Leiden alle mogelijkheden onderzoeken, dus ook de mogelijkheid, dat de nieuwe aanbesteding ook mislukt.

Wat dat aangaat heeft politiek soms veel weg van literatuur in het algemeen en poëzie in het bijzonder: je leest iets, maar er staat niet wat er staat!
Met grote belangstelling keek ik dan ook vanavond thuis naar het openbare gedeelte van de verder besloten vergadering van de Commissie voor Onderwijs en Samenleving, waarin het nieuwe ontwerp van "De Vliet" werd getoond en ook de diverse scenario's aan de gemeenteraadsleden werden voorgelegd.
Na wat ik gehoord en gezien heb, heb ik er nog alle vertrouwen in, dat het goed gaat komen. Dus geen worst case scenario. Maar als schaatsers moeten we wel geduld blijven oefenen, want het definitieve besluit valt pas eind 2020 in de Gemeenteraad van Leiden.

Naschrift:
De presentatie van het nieuwe ontwerp van IJshal "De Vliet" en de achtergronden van de nieuwe aanbesteding zijn te bekijken door HIER TE KLIKKEN en dan door te scrollen naar 2.06.49.