Een kink in de kabel

Vanmorgen fietste ik iets later dan gepland naar de Leidse IJshal. Onze kleinzoon logeerde een nachtje bij ons en werd wakker op het moment, dat ik klaar stond om te vertrekken. Ja, dan ga je niet zomaar de deur uit.

Ik kwam zodoende te laat aan, terwijl ik als coördinator het goede voorbeeld moet geven. Maar ja, er zijn meer mensen met een voorbeeldfunctie, die de laatste tijd een steekje lieten vallen. Ik zei dus gewoon "Sorry!"

We begonnen om 5 over 9, 5 minuten te laat. Ik had mezelf ermee, want zonder inrijden 25 kilometer per uur rijden is voor je spieren niet zo heel fijn. Maar gaandeweg de piramide werden de spieren steeds soepeler. Ik was warmgedraaid. Zelfs toen een van de rijders een paar rondjes de 27 kilometer aantikte, kon ik gewoon volgen.
Met 13 "Krasse knarren" en 2 losse schaatsers op het ijs kostte het weinig moeite om voldoende afstand te houden. Dat deden we dan ook. We hebben in ieder geval heerlijk geschaatst.
Nadat ik de administratie had bijgewerkt en de presentielijst van de "Krasse knarren" had ingeleverd bij de kassa, fietste ik naar huis om mijn schaatstas neer te zetten.

Daarna fietste ik door naar fietsenmaker Van Vliet, daar er een kink in de kabel zat. De versnellingskabel liep door het frame, dus het duurde wel even. Vanmiddag om 3 uur kon ik de fiets weer ophalen. Ik liep de ruim 3 kilometer naar huis.
Thuis gekomen wisselde ik de voorband om, daar het Franse ventiel ervan afgebroken was. Dat was dus een lockdown met de Franse slag.

Na een klein proefritje of de binnenband er goed inzat, pompte ik de banden van de andere fietsen ook maar meteen op. Aansluitend lunchte ik met mijn vrouw, waarna zij bij haar ouders wat klusjes ging doen. Ik fietste met haar mee op de racefiets en reed door naar de Vogelplas, waar het water flink golfde.

Ik heb echter wel enige ervaring met windkracht 6 bij de Vogelplas, alleen was toen de toplaag wat steviger.

Via de achterzijde van de Vlietlanden en via de Korte Vliet en de rand van de Stevenshof fietste ik naar huis terug, waar ik met 22 kilometer op de teller net op tijd was voordat het begon te regenen.
Ik wachtte de bui af voor ik naar Noord-Hofland liep, waar ik mijn Batavus Galibier ophaalde. 

Na deze wintertriatlon in drie bedrijven met in totaal 7 kilometer hardlopen, 52 kilometer fietsen en 25 kilometer schaatsen, keek ik bij thuiskomst naar de tijdrit met een steile slotklim in de Vuelta. Primoz Roglic won deze en pakte de rode trui terug van Richard Carapaz.

De slotdagen van de Ronde van Spanje blijven spannend.

Wellicht tot de laatste seconde.