"Het gaat wel van je tijd af!"

Zondag kon ik bij de Marathon van Leiden nog meesmuilen over deze opmerking van trainingsmaat Wim van Huis: "Het gaat wel van je tijd af!"
Dat was echter buiten mijn horloge gerekend, want dinsdagmorgen begon deze ineens langzamer te lopen. Het ging van kwaad tot erger en gisteren stond het horloge bijna stil. Ik ging 's middags naar de horlogemaker om een nieuw batterij in het uurwerk te laten zetten.

Probleem opgelost, zou je denken. Het horloge liep inderdaad sneller, maar in een uur tijd liep het 10 minuten achter. Ik hoor mijn trainingsmaten al zeggen: "Net als jij, Bert!"
Het probleem was dus niet de inmiddels vervangen batterij, maar vermoedelijk is er gewoon vocht in het uurwerk gekomen. Gisterenavond legde ik het horloge in de pot met rijst.

Met een ietwat gedroogd horloge fietste ik om 5 over half 9 op mijn horloge naar de Leidse IJshal. Dacht ik. Ik had net genoeg tijd om mijn schaatsen aan te trekken om met de "Krasse knarren" aan de piramide van 125 rondjes te beginnen. Tijd bleek toch rekbaar te zijn. En vooral tijdelijk.

We begonnen met een peloton van 8 man en eenzelfde aantal "losse" schaatsers aan de 25 kilometer. Er was echter slechts een handjevol schaatsers, die op kop wilden rijden. Dit zou inhouden, dat dezelfden constant op kop zouden komen. 
Henk Distelvelt had een briljante oplossing: "Bert, als we af gaan tellen, dan krijg je kortere afstanden, die meer mensen bij kunnen houden."

Dat klopte. Voor mij was het meer rekenwerk en met de marathon in de benen werd ik een enkele keer op een rondje gezet, maar het ging beter.
Gaandeweg ging het beter. Hoewel de benen nog niet helemaal wilden, wat het hoofd wilde, kon ik steeds langer een tempo van 25 kilometer per uur bijhouden, terwijl ik zelf driemaal een serie op kop nam. Ook de "Twee van Breda" namen voor het eerst dit seizoen samen het kopwerk voor hun rekening.
Daar we de 4, 3, 2 en 1 rondjes oversloegen, kwamen we exact op 125 rondjes uit.

Volgende week is het Herfstvakantie en is er geen training van de "Krasse knarren". Dan  krijgen mijn benen tijd om te herstellen en kan ik me concentreren op mijn techniek.

De tijd zal het leren.