Vanmiddag fietste ik naar de Leidse IJshal, waar ik les zou geven aan een groep kinderen uit Oegstgeest. Vorige week waren er minder kinderen dan gebruikelijk, vandaag was het volle bak, maar waren er minder trainers. Om uiteenlopende redenen ontbrak er van de 8 trainers een drietal.
Het was onvermijdelijk: er moesten groepen worden samengevoegd. Zo bestond mijn groep ineens uit 24 kinderen in plaats van 12. Dit hield in, dat ik me onmogelijk met individuele begeleiding bezig kon houden. Maar elk nadeel had wel zijn voordeel: zowel de snellere kinderen als de langzamere hadden nu schaatsers van gelijk niveau, waarmee ze de oefeningen uit konden voeren.
Het thema van vandaag was sturen. Het begon na het inrijden met zo rechtuit mogelijk schaatsen, daarna met boven je standbeen komen, waarna je met je lichaamsgewicht boven je linkerbeen makkelijker kon schaatsen.
Toen dit aardig ging, moesten ze in de bocht het gewicht boven het rechterbeen brengen. Inderdaad, dan ga je naar buiten. Dat was ook de bedoeling.
Nu kwam het rechte eind aan de beurt: door je gewicht constant van links naar rechts te verplaatsen en weer terug, reden de kinderen een slalom zonder pilonnen.
Een kind merkte op: "Dit lijkt op skiën!"
"Klopt", antwoordde ik: "En nu gaan we langlaufen."
Dat deden we vooral omdat op deze manier de armzwaai makkelijker is aan te leren. En van daaruit proberen langer op één schaats door te glijden, waardoor het ook een balansoefening werd.
Nu we toch in het Duits bezig waren: ik gooide er een drietal Steigerungen over een volle ronde van 200 meter achteraan.
Na de start minimaal driemaal geoefend te hebben, mochten we naar de binnenbaan, waar we tweelingtikkertje deden. De groep mocht dan dubbel zo groot zijn tijdens de schaatsles, hier was het functioneel dubbel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten