Door de nog immer voortdurende lockdown moesten we vandaag uitwijken naar De Uithof, daar de Leidse IJshal nog steeds gesloten was voor het publiek.
Zodoende fietsten mijn vrouw en ik naar Leiden Centraal, waar we met Walter Boon de trein en de tram naar De Uithof pakten. Daar zou ik Ada schaatsles geven. Het schaatsen op kluunschaatsen is toch anders dan op gewone noren.
Ik hoefde niet bang te zijn, dat ik haar de les moest lezen. Ik ben, ondanks dat iemand over mijn manier van schaatsles geven "Je bent een beul!" gezegd heeft, niet streng.
Dat gold echter niet voor het kabinet Rutte IV, die in het Catshuis bijeen waren gekomen. Mijn aanwezigheid in Den Haag dwong hen tot het opzeggen van een schietgebedje.
Uit angst dat ik hen de les zou komen lezen namen ze het wijze besluit om de lockdown met betrekking tot de binnensporten te versoepelen. Dat betekent, dat we volgende week weer kunnen schaatsen op de oude vertrouwde Ton Menken IJsbaan.
De daaraan verbonden restricties zullen we morgen wel horen, maar er is weer perspectief.
En dat is wel eens anders geweest in deze coronacrisis.
Waar ook perspectief in zat was in het schaatsen van mijn vrouw. In het begin voelde ze zich wankel op haar na de koop een kleine maand geleden nog niet gebruikte kluunschaatsen, maar het ging steeds beter.
Ik ben een kleine 2 uur met haar opgereden, waarbij ik wat aanwijzingen gaf, waarvan ze er sommige snel oppikte. Het terugsturen, een van de lastigst aan te leren bewegingen, deed ze goed.
Natuurlijk is er nog genoeg ruimte voor verbetering. Dat is juist het leuke van schaatsen: je raakt nooit uitgeleerd. Ook op hoge leeftijd kun je jezelf nog verbeteren!
Na 20 kilometer schaatsen reden we met een tevreden gevoel naar huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten