Een lange zit

Het verschil tussen een schaatser en een politicus zit hem in de zit. Een schaatser moet het hebben van een diepe zit, een politicus van een lange.
Gisterenavond kreeg ik hier mee te maken. Van Henny Keereweer had ik een mailtje gekregen, dat de motie om de Leidse IJshal te redden, 's avonds in een commissievergadering van de Leidse gemeenteraad behandeld zou worden met het verzoek om daarbij aanwezig te zijn.
Meteen nadat ik de bibliotheek in Katwijk achter me gesloten had, fietste ik in de lichte vorst naar Leiden, waar ik verwachtte, dat de Sportnota al behandeld zou worden. Dat bleek een misvatting. Men was nog bezig met de cultuursector, met name over het Scheltemacomplex. Met Willem van Vliet, Jos Arts, Sjaak Stuijt en Max Blondeau hoorden wij dit allemaal aan.
Om 11 uur was de Sportnota aan de beurt, waarbij de meest heikele punten zwembad De Vliet en de Leidse IJshal waren. Er was door wethouder Frank de Wit in de Sportnota niet genoeg geld gereserveerd om beide sportcomplexen te redden. Daar dacht de gemeenteraad anders over.
Daarnaast waren er nog vragen over de tarievenstructuur en de daaruit voortvloeiende verschillen in hoeveel subsidie er per sport (indirect) gegeven wordt. Tennis heeft bijvoorbeeld een dekking van 91%, dus 9% subsidie. Er zijn echter ook sporten, waar de gebruikers maar 35% ophoesten.
Het was na de eerste ronde duidelijk: alle partijen minus D66 stond achter de motie van PvdA-fractievoorzitter Henny Keereweer en VVD-raadslid Juliëtte Gilissen. Het probleem bij Aad van der Luit was, dat de gemeente het geld op zou hoesten voor de renovatie van de Leidse IJshal, terwijl de verhuurder rustig achterover kon leunen.
Bij alle andere sportgebouwen en -velden speelt dit niet. Die zijn allemaal eigendom van de gemeente. Nu zit de gemeente niet met de verhuurder om de tafel bij de onderhandelingen over de verlenging van het huurcontract. Dat is het bestuur van de Stichting Leidse IJshal.

Na de eerste ronde was er een schorsing, waarna de redding van zwembad De Vliet aan de orde kwam. Er komt een onderzoek naar het voordeel van het samenvoegen van het Vijf Meibad met de Vliet op het terrein van het openluchtbad. Een beslissing hierover wordt genomen na het bespreken van de uitkomsten van het onderzoek.
Door de vervlechting van de financiële onderbouwing met die van de renovatie van de Leidse IJshal, werd door de wethouder toegezegd om het benodigde geldbedrag voor beide te zoeken in de begroting van de Sport. Nog voor de schorsing, die na het behandelen van de Vliet volgde, was het geld voor het opknappen van de IJshal binnen!
Om letterlijk 5 voor 12 volgde nog een schorsing. Het was inmiddels 14 december geworden, toen eindelijk het amendement rond de IJshal werd besproken. Henny Keereweer deed een poging om D66 achter dit amendement te krijgen. D66 is de grootste partij in de gemeenteraad en de partij van wethouder De Wit.
Dit deed hij, door de subsidie van € 100.000,-, die de IJshal jaarlijks ontvangt, na de renovatie in 2015 ter discussie te stellen. De manier, waarop hij dit deed, was voor liefhebbers van ragfijn politiek spel om van te smullen.

Hij legt de bal namelijk bij het bestuur van de IJshal, die nu extra gemotiveerd zal zijn om zo scherp mogelijk te onderhandelen met de verhuurder om tot een zo laag mogelijke huur te komen, met liefst een zo lang mogelijke huurtermijn, waardoor de investering in de renovatie zo goed mogelijk rendeert.
Verder wordt er meteen druk gelegd om tot een zo laag mogelijk energiegebruik te komen. Dat past mooi in de aanvulling, die GroenLinks in de motie wilde zien opgenomen. Een kleine suggestie mijnerzijds: volgens mij kun je het hele dak vol zetten met zonnepanelen. Zeker als er een lange termijn met de verhuurder kan worden afgesproken, waardoor de investering in zonnepanelen zich terugverdient.

Deze subtiele meesterzet van Keereweer trok Van der Luit over de streep: alle fracties stonden weer achter de renovatie van de IJshal.

Wat dat aangaat, staan we er goed op bij de gemeenteraad. Alle fracties waren vol lof over de inzet van het bestuur en de vrijwilligers van de IJshal. Eva de Bakker van de SP verwoordde het heel mooi: de motie uit 2008, waarin het behoud van kunstijs in Leiden wordt gegarandeerd, blijft onverkort gehandhaafd. Gemeenteraadbreed werd dit standpunt onderschreven.

Hier zit ook het wisselgeld: ik denk, dat als de IJshal een klein tekort op de exploitatiebegroting zou hebben, bijvoorbeeld € 25.000,- en ze kan aantonen, dat er echt alles aan gedaan is om het tekort weg te werken, dan vermoed ik, dat er voldoende goodwill bij de gemeenteraad is, om dat bij te plussen, maar dan meer op incidentele basis dan op structurele.
Maar eerst zijn wij als schaatsers aan zet. Wij zullen alles uit de kast moeten halen om dit tekort zo klein mogelijk te laten worden. Het mooiste is natuurlijk, als het helemaal wordt weggewerkt door een renovatie, die zeer energiezuinig is.
Zuinigheid is bij de Leidse IJshal een tweede natuur, dus er zal geen geld over de balk gesmeten worden.
We mogen de hele gemeenteraad dankbaar zijn: zij nemen hun verantwoordelijkheid. Zij wachten niet meer op de buurgemeenten en geven ons de noodzakelijke onderhoudsbeurt. En dat in deze tijd van enorme bezuinigingen!
Het was een lange zit, maar dat had ik er wel voor over, ook al kostte het me aardig wat nachtrust met het oog op de 1000 rondjes van Leiden, als ik lang diep mag zitten.