Na een serie wat koelere dagen, waarbij de 30-dagen temperatuuranamolie na 3 maanden voor het eerst weer eens onder het gemiddelde dook, fietste ik in het avondzonnetje naar de skeelerbaan van Leiderdorp.
Ik trok om half 8 mijn skeelers aan en ging een paar rondjes inrijden, alvorens ik voor het eerst mee zou doen met een skeelertraining onder leiding van Hoogmadenaar Willem van der Laan, met wie ik al een kleine 40 jaar regelmatig schaats in de Leidse IJshal.
Zou, want bij het inrijden kreeg ik pijn rond mijn achillespees. Kennelijk de terugslag van het urenlang schaatsstappen doen op de voorplecht van de peurbak.
Nu is pijn altijd een signaal. dat er iets niet goed zit in het lichaam. Maar iedere sporter weet, dat je soms "door de pijn heen kunt trappen". Ik stopte dus niet acuut, maar skeelerde heel rustig door. De pijn werd wel minder, maar verdween niet helemaal. Pas na drie kwartier rustig inrijden sloot ik me bij de trainingsgroep van Willem aan.
De opdracht was om in groepjes van 4 in elkaars slag te skeeleren.
"Daar leer je veel van", zei onze skeelertrainer.
Dat klopt. In de Leidse IJshal schaats ik vaak aan het eind van de training een aantal rondjes achter Wierd Wagenmakers. Deze Fries is ook gezegend met een puntgave techniek.
Daarna kwam Willem met een volzin, die ik als een intikkertje beschouwde: "Sandra Voetelink kon zo sierlijk schaatsen!"
Deze kans voor open doel liet ik niet lopen: "Dat heb je tegen mij nog nooit gezegd, Willem."
Ik had buiten de waard gerekend, want Tjeerd Siersma reageerde ad rem met: "Dat zal wel niet voor niets nooit gezegd zijn, Bert!"
Het laatste deel van de skeelertraining reed ik met de handrem erop mee, waarna ik met Wim Slootweg, Bertil Govers en Carolien van de Wetering herinneringen op aan het schaatsen op natuurijs in de afgelopen winters, waaronder op Le lac d'oiseaux en vooral op de Ankeveense plassen met ""t Wapen van Ankeveen" als absolute hoogtepunt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten