Dat we merkwaardige dagen beleven, werd bij het ontwaken onderstreept. Ik had diep geslapen en gedroomd, toen ik om kwart over 5 wakker werd. Ik zag in het schemerduister Ada aan de andere kant van de tent liggen. Kennelijk vond ze het te warm, want toen we om half 11 naar bed gingen, gat de thermometer op de camping 27 graden aan. Absurd warm voor die tijd.
Ik was meteen klaarwakker, toen ik achter mij iemand voelde. Ada lag daar gewoon!
Ik scheen met het zaklampje en zag de fietstassen plat liggen, met een opgefrotte bloes precies met het silhouet van een gezicht....
Ik ging stilletjes naar de w.c. Bij terugkomst was mijn vrouw ook wakker. We besloten om half 6 de tent stilletjes af te breken. Een half uur later ontbeten we bij de ingang van "Neckarcamping Tübingen". Om 7 uur zaten we op de fiets voor de zoveelste warme dag op rij.
Het eerste stuk ging vlot. We kwamen Tübingen redelijk vlot uit. Alleen onder het tunneltje op weg naar Gomaringen ging het niet helemaal goed. We zouden er door de heuvels heen geleid worden. We keerden om en vonden de goede weg.
In Gomaringen zagen we, dat er een bakker open was. Ook al hadden we om 8 uur nog maar 12 kilometer gefietst, we besloten toch om er koffie en warme chocolademelk te gaan drinken. De eerstkomende tijd was het alleen maar klimmen.
Tot Mössingen was het een soort etageklimmen: een stukje vlak, een stukje omhoog, een stukje vlak etcetera. Voordeel was, dat je telkens kon recupereren. Nadeel was, dat je constant moest schakelen. En als het voorste middenblad dan niet goed werkt, dan is dat niet fijn. Soms moest je 2 keer opschakelen, voordat de ketting goed in het tandwiel viel.
Hoe hoger we klommen, hoe mooier het werd. Voorbij Talheim verschenen 2 pijltjes op de kaart. Wie vaker fietst in de heuvels, weet het wel: dat wordt zwaar! En dat klopte wel.
Ik zorgde ervoor, dat ik op tijd op het kleinste verzet geschakeld had en het klimfeest kon beginnen. We reden ons eigen tempo, waarbij ik voorop fietste en op veilige punten in de haarspeldbochten op Ada wachtte.
Vlak voor Melchingen passeerden we de top van 737 meter van deze hoogste pas in deze fietsvakantie. We waren in het berglandschap van de Schwäbische Alb.
Bij Ihr Punkt, de dorpswinkel van Melchingen, dat we na een kilometer afdalen bereikten, dronken we cappuccino en jus d'orange en aten een pauwenoog, een heerlijke koek.
We fietsten door naar het riviertje de Lauchert. Deze vonden we vrij snel. Dit sterk meanderende beekje zou de richtsnoer zijn voor de tocht naar Sigmaringen.
In Melchingen ging het bij het verlaten van dit bergdorp fout, doordat we het 15 jaar oude boek "Reitsma's Route naar Rome" te letterlijk namen. We namen het eerste onverharde pad en kwamen op een boerderij uit. Beneden ons lag een geasfalteerd fietspad!
We daalden over een grashelling af en reden na uitleg van een dorpeling naar Stetten.
Het was een prachtige route. Soms was het Laucherttal breed, soms smal. We daalden lichtjes af, dus we schoten lekker op. Via Hörschwag en Hausen kwamen we bij een meertje.
De weg was afgesloten, want er werd geasfalteerd. We hadden een Umleitung om het meertje en reden over gloednieuw asfalt naar Bronnen en Gammertingen.
Hier deden we inkopen bij de Lidl, waarna we op deze zonnige en warme dag op een bank met uitzicht op de Teufelstor onze lunch aten met smeerkaas, abrikozen en melk.
Via Veringenstadt trapten we naar Veringendorf, waar we onze benen koelden in een fontein. Gelukkig hadden we bij Bronnen 4 bidons gevuld met ijskoud water, want het vocht hadden we hard nodig. Na Jungnau wachtten nog 2 steile beklimmingen.
Een aangename verrassing wachtte eveneens. Er was een gloednieuw onverhard fietspad langsde Lauchert, zodat wij redelijk vlak naar ons eindpunt konden rijden.
Bij station Hanfertal reden we Sigmaringen binnen. We daalden af over een vrijliggend fietspad, dat bij de drukke weg overging in een fiets/voetpad. Ineens hield dat op. We reden de drukke weg op en zagen het fietspad aan de overzijde van de weg.
We zetten de tent op op een klein veld en Ada ging boodschappen doen, terwijl ik de tent inruimde. De wolkenlucht zag er dreigend uit. Na alle warmte van de afgelopen week zou een onweersbui ons niet verbazen. Toch bleef het droog.
Toen Ada terugkwam, ging ik nog even op zoek naar een fietsenmaker, die binnen een minuut de afstelling van de versnelling weer goed had. Langs de Donau reed ik terug, waarmee de dagstand op 78 kilometer uitkwam.
Na de verfrissende douche aten we kikkererwten met gemengde groente. Daarna hadden we een gemengde salade en als toetje hadden we yoghurt met abrikozen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten