Bijltjesdag

Net als gisteren fietste ik naar de Leidse IJshal om te gaan helpen met het spuiten van water op de nieuwe ijsvloer. IJsmeester Jan van Rijn begroette me met de woorden: "Daar is de redder in nood."
Samen met Piet Schip, die de Zamboni bestuurde, had hij een andere klus voor mij bedacht. Ik kreeg een bijl in handen gedrukt, waarmee ik het ijs mocht bewerken.

Het was niet de bedoeling, dat ik wakken zou hakken. Integendeel, van het comité "Hak een wak" moet ik als Elfstedenschaatser uiteraard niets hebben.

Ik betrad het ijs met eerzame bedoelingen. Het was mijn taak om de stalagmieten van het ijs te verwijderen.

Aan het begin van ieder schaatsseizoen hebben we last van stalagmieten. Door de hoge luchtvochtigheid condenseert vocht tegen de houten spanten. Daar vormen zich druppels, die naar beneden komen zetten en in korte tijd uit kunnen groeien tot een stalagmiet van een centimeter of 5 met soms uitschieters naar een decimeter.
Ruim een uur was ik aan het hakken. Voor de stalagmieten was het Bijltjesdag. Vooral voor kunstschaatsers zijn deze bulten op het ijs gevaarlijk, omdat zij vaak achteruit schaatsen. Om te voorkomen, dat ze de vraag: "Ben je op je achterhoofd gevallen?" met "Ja" moeten beantwoorden, hakte ik met beleid op de stalagmieten.

Om 10 uur kwam Henk Distelveld ook helpen. Daar er slechts één bijl was, bleef ik de klus maar afmaken. Inderdaad, ik gooide het bijltje er niet bij neer.

Met zijn vieren dronken we koffie en thee in het kantoor van de ijsmeester. De coronamaatregelen, die gisterenavond waren afgekondigd, kwamen ook ter sprake. Hoewel begrijpelijk, wil ik wel een aantal praktische kanttekeningen bij de sluiting van sportkantines plaatsen.

Met een kleine 30 jaar ervaring als schaatstrainer heb ik wel enige kijk op hoe het in de praktijk gaat. De eerste keer blijven de ouders kijken, hoe het schaatsen van hun kinderen gaat. Al vrij snel hebben ze in de gaten, dat de temperatuur van 2 tot 4 graden boven nul toch niet zo aangenaam is, als je stilstaat.

Nu mogen ze volgens de regels niet langs de kant van de baan blijven staan en van de kantine kunnen ze geen gebruik maken. Voor een schaatsles van een uur  is de tijd te kort om "nog eventjes" naar huis te gaan.

Met de prangende vraag: "Waar laten we de ouders?" komen alle schaatsverenigingen, die schaatsles aan kinderen aanbieden, te zitten. De vandaag ingegane coronamaatregelen bevatten zodoende een schoolvoorbeeld van tussen wal en schip vallen.

Na de koffie en thee beklom Piet de Zamboni en nam Henk de brandslang ter hand. Ik fietste naar Katwijk toe. Voor de laatste keer reed ik met kratten boeken een rondje langs de scholen. 

Symbolisch sloot ik deze rit af bij de Otto Baronschool, waar ik in de 20 jaar, dat ik filiaalhoofd van Katwijk aan den Rijn was, bijzonder nauwe contacten had. We waren dan ook goede buren van elkaar.
Daar sinds kort na bijna 6 jaar leegstand een aantal culturele groepen in deze energiezuinigste bibliotheek van Nederland getrokken zijn en de deur open stond, kon ik een kijkje nemen in dit pand.

Het zag er heel gezellig uit. Met nog 2 dagen te werken als bibliothecaris was hiermee voor mij de cirkel rond.