Het ijs was mooi tot de dooi

Het is niet gebruikelijk, dat ik op zondagmorgen om 7 uur al naast mijn bed stond. Dat was niet zonder reden, want vandaag was vermoedelijk voorlopig de laatste dag, dat we een flink stuk van de Molentocht konden gaan schaatsen.

Nu weet iedereen, dat de laatste officiële Elfstedentocht op 4 januari 1997 is gehouden. Doch weinigen weten, dat de laatste officiële Molentocht een week later is verreden. Alweer 24 jaar geleden!



Na met mijn vrouw ontbeten te hebben, fietste ik naar de Leidse IJshal, waar ik met René Strelzyn had afgesproken. Samen reden we op het koudst van de dag naar het Vennemeer, waar we om half 10 hadden afgesproken.

Rob Pijpers stond ons al op te wachten. Voor de vierde dag op rij maakte hij een smaakvol filmpje, waaruit hier wat screenshots zijn te zien. Dat filmpje gaf de opgetogen sfeer van het weer een keer op de Kagerplassen schaatsen bijzonder goed weer.

Gitarist Wim van Huis en bassist Jan Versteegen van "The Shoes" werden niet alleen door het zonnetje in het zonnetje gezet, maar ook door de filmer.



Terecht, want ze hebben veel mooie muziek gemaakt en talloze mensen een fijne avond bezorgd met hun muziek.


Nu was het op het Vennemeer met prachtig zwart ijs genoeg reden om er bij stil te staan en ernaar te blijven staren, maar schaatsen is wel een bewegingssport.



Wij reden via de Zijp over vrijwel dezelfde route als gisteren naar de Koppoel. Was het gisteren al druk op de Kagerplassen, vandaag was het nog veel drukker. Iedereen greep deze voorlopig laatste kans met beide handen aan!

In een hoog tempo reden weer naar toe. Daarbij ben ik wel zo eerlijk om te bekennen, dat ik dit tempo niet bij kon houden. Maar daar deze 65-plusser de meeste andere schaatsers met speels gemak voorbij reed, was ik desondanks zeer tevreden.


Van de Koppoel schaatsten we naar de Kleipoel, waar we een rondje langs de kant reden om vervolgens bij de veerpont bij de Boerenbuurt een groepsfoto van deze "Krasse knarren" te maken.



Naast René, Wim en Jan schaatsten Richard Dieke, Dennis Groeneveld, Evert Boekhout en Frits van Huis ook met deze groep mee. Nu is het lastig om met een groep van 8 schaatsers te bepalen, waar je wanneer bent. Zo misten we Rob, maar hij benutte zijn tijd om deze prachtige foto's te maken.


En dit filmpje over de drukte op de Kagerplassen.

Met een slingers over de rustige Kever schaatsten we naar Kaageiland, waar onze trainingsmaat Wim Klerks een koek-en-zopie had ingericht.

We bestelden 8 warme chocolademelk met slagroom.



Met een slinger om Kaageiland en over de Spijkerboor en de Kever schaatsten we terug naar het Vennemeer, waar de helft van onze groep rond het middaguur afhaakte.



Met René reed ik opnieuw naar de Kever.

Af en toe maakten we kleine uitstapjes, al lijkt de Friese vlag dat "klein" in een ander daglicht lijkt te zetten.

Onderweg namen we ook de tijd om de bijzondere ijssculpturen te bewonderen.

Over de Kever schaatsten we richting Ringvaart, maar het ijs begon  natte scheuren te vertonen. Iedere ervaren natuurijsschaatser weet dan, dat je goed op je hoede moet zijn. Dit ijs kan makkelijker breken, vooral als het tussen een paar natte scheuren is ingeklemd.

Wij keerden ons weer om en schaatsten terug. Daar zagen we Bauke Dooper, die me van grote afstand herkend had aan mijn gele helm.

Bij mij is het dus permanent code geel....

Met zijn drieën schaatsten we terug naar Kaageiland, waar we bij Wim voor de tweede keer warme chocolademelk bestelden. Het was nog steeds heel druk op de Kagerplassen, maar daar de kwaliteit van het ijs achteruit ging doordat de dooi was begonnen. 

Daardoor hield je vanzelf meer afstand tot andere schaatsers. Over het ijs, dat langzamerhand wat doffer begon te worden, schaatsten we terug naar het Vennemeer. René ging naar huis, ik schaatste met Bauke richting Hoogmade over de stinksloot. Doordat hier op diverse plekken sneeuwijs lag, zakte je dieper in de bovenlaag, waardoor je flink afremde. Hierdoor viel ik voor de eerste keer deze natuurijsperiode.
 
Bij de eerste kluunplek keerden we om en genoten van het winterse tafereel.

Hier nam ik afscheid van Bauke en reed terug naar het Vennemeer, waar ik een banaan at. Een meter of 200 verderop stond een koek-en-zopie met strobalen om op te zitten. Nu willen daar nogal eens strootjes uit de balen op het ijs  komen. Ik reed naar de prullenbakken om de bananenschil erin te doen en gleed weg over een strootje. Weer lag ik  languit op het ijs. Daar had ik geen bananenschil voor nodig....

Ik had me voorgenomen om tot 3 uur te schaatsen. Ik verkende daarom toch de Zomersloot. Het was slecht ijs, maar het had wel een Oer-Hollands uitzicht.

Verder dag ik op het Vennemeer een paar dames van middelbare leeftijd, die schaatsten op de ouderwetse houten noren. Ik vroeg, of ik hen op de foto mocht zetten met de woorden: "Dames, u weet het nog niet, maar vanaf nu bent u  fotomodel!"



Ik reed nog een paar keer op en neer naar de Kaagsociëteit.

Op de laatste terugweg reed ik in een diepe scheur en viel keihard op mijn rechterknie.

Als je iets doet, dan moet je het goed doen! 

De komende week zal ik door een licht gekneusde knie nog vaak met veel plezier terugdenken aan deze mooie natuurijsperiode.

Want wat was dit genieten! Daar kan een tijdelijke blessure niets aan afdoen. Wat ik heb, dat stelt niets voor.

Gezeten op de steiger bij Watersportvereniging Vennemeer nam ik na ruim 70 kilometer schaatsen afscheid van het prachtige zwarte ijs onder een toepasselijke winterlucht. Het ijs was mooi tot de dooi!