In de jaren '70 brak Nick Lowe door met "I love the sound of breaking glass". Zelf behoor ik niet tot deze categorie, ook al wil ik een enkele keer mijn eigen glazen ingooien.
Vandaag voerde ik een tas met een tiental glazen potten af. Niet naar de dichtstbijzijnde glasbak, maar naar een imker in Leiderdorp, die dit glaswerk goed kan gebruiken om zijn honing in te verkopen.
Via Zoeterwoude-Rijndijk fietste ik naar Leiderdorp. Niet de kortste weg, maar ik ben pensionado en ik heb me er bij neergelegd, dat ik de snelheden, die Harrie Lavreysen en Jeffrey Hoogland in de finale van de sprint op de Olympische wielerbaan ontwikkelden, niet meer kan halen.
Ik fiets voor mijn plezier....
Dat deed ik dan ook met een omweg vanaf het huis van de imker naar de volkstuin. Dat deed ik via Leiden-Noord, Oegstgeest en Valkenburg. Met windkracht 5 grotendeels tegen was het een goede duurtraining. In totaal kwam ik tot 44 kilometer.
In de Stevenshof pakte nog een extra blokje van 4 kilometer mee. De maandteller stond op 196 en als Elfstedenschaatser maak ik dan graag de 200 kilometer vol.
Thuis gekomen zag ik de staart van de hockeyfinale tussen Nederland en Argentinië, die door de Oranjevrouwen werd gewonnen. Uit welingelichte kringen heb ik vernomen, dat op Huis ten Bosch "Don't cry for me Argentina" herhaaldelijk werd opgezet.
Maar ja, zij leven dan ook in een Glazen huis!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten