Senderu de El Remediu

Na een droomrijke nacht werden we tegen achten wakker. Een half uur later ontbeten we met Siebe en Ana. Zij gingen weer aan het werk. Mijn vrouw had voor mij een klusje bedacht. Er moesten wortels, pruimen en zongedroogde tomaten gehaald worden. Zo vertrok ik met mijn rugzak richting Nava.

Dat deed ik met een iets grotere omweg dan gisteren. Dat kon ook, omdat ik mijn portefeuille nu wel had meegenomen. Ik nam dezelfde route als donderdag via Villamartin de Riba, Paraes en Orizon.


De mist, die om 8 uur het uitzicht belemmerde, was opgetrokken en het was zonnig weer geworden. Het was echter goed hardloopweer. Daarnaast kon ik aardig wat schaduw opzoeken.

In Nava ging ik op zoek naar een kaart van Nava en omgeving. De tabacco, waar ik gisteren postzegels had gekocht, verwees me naar het toeristenbureau. Hier kreeg ik een gratis overzichtskaart, die echter vrij globaal was.
Ik liep terug naar de tabacco, waar ik het boek "Piloña y Nava, 30 rutas a pie" had zien liggen. Dit door Alberto Alvarez Ruiz geschreven boek kocht ik voor Siebe en Ana.

Ik liep naar Yebio, waar ik de door Ada opgegeven boodschappen haalde. Met deze mondvoorraad wandelde ik naar huis, waar ik om 12 uur aankwam. Ik douchte me en schuurde de balustrade helemaal af.
Om half 3 konden we aan tafel. Naar oeroud Spaans gebruik had ik het geschenk voor onze gastheer en -vrouw op de schoorsteenmantel gezet. Lokale tradities moet je in ere houden.

Na de bonenschotel met spekjes brachten Siebe en Ana ons naar het dichtstbijzijnde punt, waar we de Senderu de El Remediu op konden pikken. Zij gingen naar huis om te werken, wij liepen de wandeling van 9 kilometer, die ook in "Piloña y Nava" stond.

Het was een prachtige tocht met gelukkig veel bos, want in de zon was het behoorlijk warm.

We daalden over een onverharde holle weg af naar Riega del Castiellu. Bij de brug over dit riviertje sloegen we linksaf naar Villamartin de Riba.

Vlak voor dit boerendorp sloegen we rechtsaf een onverhard pad op en klommen door een bosrand langs de weilanden naar een pad om de piek van 388 meter hoogte heen.

Daarna daalden we langs een drooggevallen beek om weer naar 386 meter te klimmen.


Het spreekt voor zich, dat we regelmatig van mooie vergezichten konden genieten tijdens de ruim 3 uur durende bergwandeling.

Zonder het wandelboek hadden we de route niet af kunnen maken, want de borden met PR-AS-148 waren soms lastig te vinden. Vooral op het lange golvende stuk naar Pico de la Tabla ontbraken deze richtingbordjes.

Bij de top zag je zowel links als rechts van je een dal liggen. Eentje had veel weg van de Yorkshire Dales.



We daalden af naar Cantu la Mafosa en vandaar naar de Rio Rianes. Daarna klommen we naar de kerk van El Remediu, die we vaak hadden zien liggen.

Bij de kerk dronken we een pakje naranja.
Cuñella y El Castañea was een volgend pareltje op onze route. Over een onverhard bospad klommen we omhoog richting Villamartin de Riba.


Vandaar wandelden we terug naar huis op de dag, dat Primoz Roglic weer een etappe had gewonnen in de Vuelta a España. Wij hadden onze wandelvuelta volbracht.
Ik gaf het veld met ingezaaide bonen nog een keer water, nu flink wat meer dan de vorige keer. Het is al anderhalve week droog en het ziet er niet naar uit, dat het eerdaags gaat regenen.
We aten om 10 uur 's avonds boerenkoolstamppot uit eigen tuin met een beetje chorizo. Om half 12 zat de wandeldag van de Senderu de El Remediu erop.