Door de coronacrisis was er geen grote landelijke demonstratie, maar veel kleine. Temeer daar je je van te voren aan moest melden en er een maximum aantal deelnemers was. Zodoende kwam het totaal uit op 35.000 demonstranten.
Over de kledingkeuze hoefde ik me niet druk te maken. Ik trok dezelfde schaatskleding aan als in 2009, toen Jos Drabbels deze foto nam. Voor het eerst in 12 jaar konden we weer op de Kagerplassen schaatsen.
Enige ervaring hebben Ada en ik wel op dit vlak. We leerden elkaar kennen bij de blokkade van Dodewaard in 1980.
Vanaf huis fietsten we naar het voormalige belastingkantoor aan het Stationsplein, waar we onze fietsen stalden en vandaar naar de Lammermarkt wandelden. Het leuke van demonstreren in eigen stad is, dat je aardig wat bekenden ontmoet. Ook op anderhalve meter was het gezellig!
Het was goed georganiseerd. Met gekleurde stippen was aangegeven, waar je mocht staan. Zodoende stonden er ruim 200 mensen op het plein op voldoende afstand van elkaar.
In het zonnetje was het best uit te houden op deze vrij normale maartdag. Na een uur naar toespraken en af en toe een liedje geluisterd te hebben, konden we om 3 uur veel kabaal maken: het klimaatalarm. Deze schaatser gebruikte symbolisch de bel voor de laatste ronde.
Wij schaatsers zijn wat dat aangaat net kanariepietjes in de mijnen: wij ervaren als eersten, dat het verschrikkelijk mis gaat met de almaar oplopende temperatuur.
Bij deze roep ik alle schaatsers op om de klimaatverandering zwaar mee te laten wegen bij de Tweede Kamerverkiezingen van woensdag. Anders kunnen we een paar dagen schaatsen op de Kaag, zoals een maand geleden, wel vergeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten