Ruim 30 jaar heb ik gehoopt op het Vlaggeduinpad, dat deze week eindelijk is gerealiseerd. Heel wat keren heb ik naar de Hoofdbibliotheek in Katwijk aan Zee gefietst om daar te werken. Nu ik met pensioen ben, is dit mooie fietspad door de duinen er eindelijk.
Een weerspreuk zegt: Maart roert zijn staart.
Door de hardnekkige bewolking was het de hele dag waterkoud te noemen. Mijn vrouw en ik moesten ons dus warm trappen, toen we om 10 uur richting Den Haag fietsten, waar Ada met een van onze dochters had afgesproken. Ik fietste door naar de duinen, vanwaar ik noordwaarts zou gaan fietsen.
Via Meijendel fietste ik door de duinen naar Katwijk aan Zee, waar ik bij de voetbalvelden van Quick Boys voor het eerst het Vlaggeduinpad opreed.
Zodoende heb je een uitzicht op de duinen vanaf een plek, waar je nooit kwam.
Met Dick van Beelen heb ik het wel eens over de brede en de smalle weg gehad.
Welnu, we kunnen het er over eens zijn, dat het Vlaggeduinpad onder de brede wegen geschaard mag worden.
Dat zou met alle fietspaden in de duinen moeten gebeuren en dan vooral de noord-zuidverbindingen, waarover in het weekeinde heel veel fietsers, wielrenners en wandelaars zich voortbewegen en die eigenlijk al jaren structureel te smal zijn.
Als er doorgaande autowegen te smal bevonden worden, worden deze vrijwel zonder uitzondering verbreed. Waarom gebeurt dat met druk bereden fietspaden dan niet?
Met een kleine slinger fietste ik naar huis, waar er 46 kilometer op de teller stond na mijn eerste rit over het Vlaggeduinpad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten