Een paar weken gelden had ik van Walter Boon een uitnodiging gekregen om mee te doen met een duurloop van 4 kilometer met start en finish bij het Valkenburgse Meer. Dit leek mij een goed plan. Mijn idee was om naar de start te lopen, dan de loop zelf en weer naar huis terug te lopen. Dan zou ik in totaal 10 kilometer gelopen hebben.
Dit idee werd doorkruist, doordat we dinsdag onverwachts onze eerste Astra Zenecaprik konden krijgen. De bijwerkingen zorgden ervoor, dat ik dat plan kon laten varen. Ik was een paar dagen gammel en had veel rust gepakt. Ik wist niet, hoe dit uit zou pakken.
In de harde wind fietste ik naar het Valkenburgse Meer, waar om 12 uur de eerste 4 deelnemers van start gingen.
Ik fietste achter de laatste lopers aan. De kilometerteller gaf ruim 14 kilometer per uur aan in de eerste kilometer tegen de wind in. Dat beloofde wat, maar gaandeweg dit rondje van 4 kilometer en 40 meter zakte het tempo geleidelijk aan naar 13 kilometer met 12 kilometer per uur als langzaamste.
Het eerste gedeelte fietste ik achter een man, het tweede deel achter de enige vrouwelijke deelnemer.
Daarna was het een minuut of 10 wachten, voordat mijn groep van 5 lopers kon starten. Volledig coronaproof. Looptrainer Walter en 4 deelnemers. In de buitenlucht met windkracht 4 tot 5 hoef je niet zo bang te zijn voor besmettingen. De aerosolen worden meteen weggeblazen en dusdanig verdund, dat je geen enkel risico loopt. Zeker niet na een coronaprik.
Ik had vooraf aan Walter laten weten, dat de rode lantaarn voor mij was. Aanvankelijk deed ik mijn woord gestand, want na 500 meter lag ik al 100 meter achter. Eén loper kon het tempo van de anderen niet bijhouden. Daar ik na de eerste kilometer, die moeizaam ging, mijn draai had gevonden, kwam ik steeds ietsje dichter naar de loper voor me.
Op een gegeven moment was het gat een meter of 20. Dat lijkt weinig, maar je bent toch zeker een kilometer bezig om dat gat te dichten. Ter hoogte van boerderij "Nellesteijn" haalde ik mijn tegenstander in en liep met nog anderhalve kilometer te gaan langzaam maar zeker uit.
Op dat moment merk je het verschil tussen een training en een wedstrijd. Ik wilde niet meer als laatste eindigen, waardoor ik harder liep, dan ik normaliter doe. Zo finishte ik in 20.38, een tijd, die mij vooraf onhaalbaar leek.
Marnix Boon won deze 4 kilometer bij de mannen, terwijl Roos Guijt dat bij de vrouwen deed. Nu bleek het enige foutje in de organisatie: er waren geen bloemen. Voor deze tuinman zonder groene vingers was dat geen probleem. Er stonden aan de kant van een greppel koolzaad en paardenbloemen. Zo kregen de winnaars toch de hen toekomende bloemenhulde.
En deze man uit de achterhoede was allang blij, dat hij bij de Valkenburgse Meerloop toch nog een redelijke tijd had neergezet bij de eerste groepsstart in anderhalf jaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten