De gevonden portemonnee

Toen ik naar huis fietste na een dagje werken in filiaal Hoornes/Rijnsoever, viel mijn oog op een portemonnee, die op straat lag. Het was er eentje van het soort, waarmee ik als kind de grootste lol mee had. Voorzien van een nylon vistuig legden we deze op straat om de portemonnee vanachter de heg binnen te halen als er fietsers stopten om deze "verloren" portemonnee op te rapen.
Daar kon vanmiddag geen sprake van zijn. De portemonnee lag op straat op een industrieterrein, niet bepaald een speelplek voor kinderen.

Ik raapte de portemonnee op, keek er vluchtig in en zag, dat er diverse pasjes in zaten. Thuis zou ik wel proberen om het adres van de eigenaar te achterhalen.
Zo gezegd, zo gedaan. Er zaten heel wat pasjes op naam in, waaronder een rijbewijs en een bankpas, maar nergens was een adres te vinden. Dit heeft natuurlijk alles te maken met de huidige regels rondom privacy.

Gelukkig zat er iets in waarvan ik vermoedde, dat het de werkgever zou kunnen zijn. Ik kon dat telefoonnummer op internet vinden en belde.

Alles ging volgens protocol. De telefoniste gaf geen telefoonnummer, maar zou de werknemer bellen en hem vragen om mij terug te bellen. Hetgeen geschiedde. Een minuut of 10 later ging de telefoon. De eigenaar zou de portemonnee bij mij op komen halen. Hij had zijn rijbewijs morgenochtend nodig.
De bel ging op het moment, dat mijn vrouw en ik zaten te eten. Ik overhandigde de portemonnee en kreeg een mooie bos bloemen met de mededeling: "Gelukkig bestaan er nog eerlijke mensen."
Ik antwoordde uit volle overtuiging: "Ik denk, dat de meeste mensen eerlijk zijn. Alleen krijgen de rotzakken veel meer aandacht, zodat het lijkt of zij in de meerderheid zijn."

Wie de eigenaar van de portemonnee was, verklap ik lekker niet. Dan weet u meteen, wie de volgende minister zonder portefeuille is. Want hij merkte pas, dat hij het miste, toen hij door zijn werkgever werd gebeld....
Door alle telefoontjes en dergelijke aten we later dan gepland. Zodoende zou ik pas tegen half 8 naar Leiderdorp kunnen fietsen, het moment, waarop de skeelertraining begon. Dat hield in, dat ik pas om 8 uur op de skeelers zou staan. Zodoende gooide ik mijn planning om.

Ik trok mijn skeelers aan en ging van huis uit skeeleren. Langs de rand van de Stevenshof reed ik naar de Velostrada tot de Horstlaan. Langs de Veurseweg rolde ik naar de Northeyweg, die ik uitreed. Onder het spoor door pikte ik de Velostrada weer op om in de Stevenshof over de Rijndijk en langs de westrand van deze woonwijk naar huis te skeeleren.
Ik had een rondje van 20 kilometer gereden. Het was onverwachts, maar niet onwelkom.