Quer durchs Land

Op de gebruikelijke tijd van half 6 werd ik wakker. Na het toiletbezoek wilde de slaap niet meer komen. 

De landende vliegtuigen voor Frankfurt waren daar deels debet aan, maar vooral een deze vakantie vrij onbekend verschijnsel: getik op het tentdoek. Het spetterde. In de tent klinkt het indrukwekkender dan het in werkelijkheid is.

We ruimden de tent weg zodra het gespetter gestopt was. Daarna ontbeten we. De wespen hadden ook trek in het ontbijt. Ons ontbijt nota bene.

Het veld, waarop we stonden, was behoorlijk leeg. De eerste fietser vertrok om half 6 al. Met het fietslicht aan!

De mensen, die wij gisteren uitgebreid gesproken hadden, vertrokken eerder dan wij. Als laatste spraken we onze Duitse buurman, die ver van zijn geboortestad Mainz woont en in de zomer vaak op deze camping kampeert.

Om half 9 vertrokken we van camping "Maaraue" en fietsten over de brug over de Rijn naar Mainz.

Daar reden we linea recta naar het Hauptbahnhof, waar we een Quer durchs Land-Karte kochten. Om 3 over 10 hadden we de boemeltrein naar Köln Hauptbahnhof.
Op perron 2B spraken we met 2 Nederlandse fietsers, die vanwege de aanhoudende hitte hun fietsvakantie eerder afbraken: "Dit is niet leuk meer!"

Dat was de treinreis wel. Mainz was een beginstation, dus we hadden alle ruimte en tijd om de fietsen binnen te zetten en een plekje aan de Rijnkant te kiezen.
Vooral de Romantische Rhein tussen Bingen en Koblenz was erg mooi. Wel kon je goed zien, dat het water er laag stond aan de drooggevallen platen aan de oevers en soms zelfs in het midden van de rivier.
De trein reed keurig op tijd. De Deutsche Gründlichkeit deed zijn werk. Op Köln Hauptbahnhof stapten we over op de trein naar Aachen. Na het passeren van Rothe Erde, het beginpunt van de Vennbahn-Radweg, waren we een paar minuten later in het centrum van Aken.

We fietsten richting Dom, waar we op een klein gezellig plein bij "La Liége" koffie en verse jus d'orange bestelden, terwijl er Franse muziek uit de geluidsboxen klonk.

We verlieten het pleintje om richting Vaals te fietsen, toen we hoorden roepen: "Hé, Bert en Ada."
Onze buurjongen Luka liep daar met wat familieleden. Waren we op de valreep tijdens de vakantie toch een bekende tegengekomen.

Door het mooie Westpark, waar de grote vijver half droog was, fietsten we langs de drukke doorgaande weg naar Vaals toe.

Daar vonden we een plekje op camping "De Gastmolen". Na de tent onder een oude appelboom opgezet te hebben, fietsten we naar Landal Green Parks om boodschappen te doen voor het avondeten en wat Limburgse biertjes.
Terug op "De Gastmolen" kochten we daar nog een koude appelcider. De kilometerteller stond op 1552 kilometer, hetgeen inhield, dat we vandaag 16 kilometer gefietst hadden.
Ik ging douchen om aansluitend in de schaduw het dagboek bij te werken. Ada volgde mijn schone voorbeeld.

Hoewel het niet zo heet was als gisteren, was het nog behoorlijk warm, ook al hadden we daar in de trein niet zoveel van gemerkt door de airco.
We aten gemengde groente met zoete aardappels en stukjes zalm en yoghurt toe, waarna ik de vaat deed.

Na het eten gingen we een stukje wandelen. We staken op de camping de beek over, klommen naar de weg toe en zagen, dat we in Duitsland liepen. We sloegen rechtsaf en eigenlijk konden we alleen langs de kant van de doorgaande weg lopen. Na een kilometer besloten we op deze heuvelachtige terug te lopen. Ter hoogte van de camping hoorden we een bel.

Dit herkenden we van een vorig bezoek. De ijscoman kwam langs. Hij stuurde een paar kinderen met een bel en een lepel langs om op de camping reclame te maken. Deze belhamels deden dat vol overgave.

Het resultaat mocht er wezen. Toen we aankwamen stond er een behoorlijk lange rij, die telkens van de achterkant werd aangevuld. Paul had dan ook heerlijk ijs.
Nadat we dit op hadden, gingen we bij de tent zitten lezen. Het was aanmerkelijk koeler dan de afgelopen week. Voor het eerst deden we weer een bloes met lange mouwen aan en ritsten we de pijpen aan onze afritsbroek. Het was een verademing!