Main-Spessart

Breed werd bruut. Het zal je maar gebeuren, dat je om zondagmorgen om 6 uur gewekt wordt. Dat gebeurde met mijn vrouw. We hadden met het oog op het warme weer afgesproken om om 6 uur op te staan. En afspraak is afspraak.

Ik haalde de schone slaapster uit dromenland. We braken de boel af en om kwart voor 7 ontbeten we met de laatste restjes brood. Om kwart over 7 waren we reisklaar om camping "Polisina" te verlaten.

We daalden af naar Ochsenfurt, een schattig plaatsje, dat we echter snel verlieten, daar we nog ruim 100 kilometer voor de boeg hadden.

We staken de Main over en trapten via Sommerhausen en Eibelstadt naar Würzburg toe. Onderweg passeerden we de eerste Umleitung voor festiviteiten met een Biergarten.

Via Randersacker reden we een kilometer of 5 door een langgerekt park langs de Main. 

In het park werd druk gewandeld, gefietst, hardgelopen en geskeelerd, terwijl we ook diverse mensen zagen die aan Nordic walking deden. 

Het viel mij trouwens op, dat aardig wat hardlopers zwarte kleren aan hadden. Op een dag, dat het 30 graden ging worden!

In Würzburg stuitten we op een grote groep wandelaars, precies op het moment, dat we een klim van zo'n 100 meter lengte hadden. Er was ruimte genoeg om aan de linkerkant in te halen. Een man maande me om te stoppen, maar met een fiets met bepakking is dat geen goed idee. Ik reed dus om de man heen en toen ik aan de kop van de grote groep was, zag ik, dat het een processie was!

Juist op het moment, dat ik daar was, werd er een kerkelijk lied ingezet.

Later werd ik door mijn vrouw gegispt, da ik me respectloos had gedragen.

Würzburg is trouwens een prachtige stad. Voor ons was het een onbekend pareltje.

Op het Marktplein bij de grote kerk namen we bij een bakkerij koffie, jus d'orange en 2 stukken taart, voor we over de brug de Main  over zouden steken.

We keken onze ogen uit.

De Karlsbrücke in Praag is wereldberoemd met zijn standbeelden aan beide zijden.

In Würzburg staat een soortgelijke brug met 12 heiligenbeelden en die is totaal onbekend maar net zo mooi!

We fietsten naar het noorden toe en hoe verder we kwamen, hoe mooier het werd.

Dat was ook logisch. Vanaf Zellingen reed je Himmelstadt binnen. Op school leerde je, hoe moeilijk het was om het Hemelrijk binnen te komen, hier reed je de Duitse variant van de Hemelstad zo binnen!

Voor een langer verblijf in het Hemelrijk leek het ons wat vroeg, dus wij reden door naar Karlstadt. Deze stad riep bij mij herinneringen op aan de Noorse stayer Geir Karlstad, de Olympische kampioen op de 5 kilometer in 1992, die als eerste de grens van 14 minuten op de 10 kilometer wist te slechten.

Daarnaast reed hij de Elfstedentocht van 1997 samen met zijn landgenoot Johann Olav Koss uit.

Karlstadt is trouwens een prachtige stad. Bij het Marktplatz zaten we bij Café "Schrädl" aan de koffie, sinaasappelsap en 2 stukken kersentaart, terwijl we luisterden naar een band, die o.a. "Mackie Messer" speelde.

Een echtpaar danste op de muziek. Om 11 uur 's ochtends!

Wij trokken vanuit dit stadje met zijn Middeleeuwse torens naar Gemünden.

De heuvels werden steeds hoger. Langs de Main moesten we ook af en toe klimmen. Het uitzicht werd ook steeds mooier.
In Gemünden zaten we op Saale Insel aan de Frankische Saale, die iets verder in de Main uitmondde. Hier aten we ons brood, voordat we in Gemünden met de zoveelste Umleitung te maken kregen.
De brug over de Main lag eruit, dus we fietsten naar Langenprozelten, waar we de veerpont naar Hofstetten namen.

We hadden de boot gemist. In de schaduw wachtten we, tot de pont terug was. Er kwam een skeeleraar aan. Ik raakte met dit Duitse meisje aan de praat met de vraag, hoe skeeleren in Duitsland genoemd wordt.
"Inline skating", kreeg ik als antwoord.
Ze kwam uit Lohr, stak met de pont over en skeelerde weer terug.

Denk echter niet, dat het vlak was. Vanaf het veerpont hadden we een helling van een procent of 8. Wij reden vrijwel even hard de heuvel bij Hofstetten op.
Hier wachtte ik even op Ada. Pas in de buurt van Steinbach hadden we haar ingehaald. We reden hier gemiddeld 22 kilometer per uur.

Dit deel van de Main was het mooiste deel van de afgelopen dagen. We passeerden het tegenover Lohr gelegen Sendelbach, waar we in een boomgaard in de schaduw een pauze namen. Na een bewolkte morgen was de zon doorgebroken. Het was meteen een stuk warmer.
Ada schilde wat gevallen appels. Verser fruit kun je niet krijgen.

Via Pflochbach en Erlach trapten we naar Zimmern om in Marktheidenfeld aan de Main een ijsje te nemen. Het was nog een kilometer of 6 naar camping "Main-Spessart Park".
Spessart is de naam van dit gebied. Het is een contaminatie van Specht en Hard. Dat laatste slaat op het hout van de eiken en beuken, die hier groeien. Hier zit veel houtindustrie.

Het veld in de schaduw bleek niet veel voor te stellen, dus we zetten onze tent op op een vaag plekje tussen de bomen. Later bleek, dat het tentenveld een stuk eerder was. We hadden een afslag te laat genomen. Dat kan na 107 kilometer fietsen.
Na ons gedoucht te hebben, begaven we ons naar "Santos", het restaurant op de camping. Ada nam een pizza vegetaria, ik een Wiener Schnitzel. Met een salade erbij hadden we een prima maaltijd.
De 2 Engelsen, die we al op 3 campings hadden gezien, kwamen bij ons aan tafel zitten. Op deze zoveelste zwoele zomeravond praatten we gezellig over fietsvakanties bij een Distelhausen Hefe Weizen.

We waren Himmelstadt dan wel gepasseerd, op zulke avonden is de hemel op aarde binnen handbereik. In de buurt van Himmelstadt hadden ze dat trouwens wel begrepen.
De combinatie van kerk en kroeg is bij de katholieken welbekend. Maar wat we vanochtend zagen, was de overtreffende trap. Aan de oevers van de Main werd een kerkdienst gehouden in een Biergarten!