Frankrijk stond vandaag centraal. Het begon rond het middaguur in de Hooglandse kerk, waar in de dienst van de Leidse Studenten Ekklesia een Taizé-viering was. Afgelopen donderdagavond had ik bij de repetitie van het Schola Cantorum onder leiding van Wim de Ru geoefend om een zevental vierstemmige Taizé-liederen onder de knie te krijgen.
Vandaag zongen we deze liederen met diverse solo's van Dick van Rijn en zijn vrouw. Het Boissy-gevoel was weer helemaal terug. Met een korte voorbereidingstijd was het toch gelukt om alles vierstemmig te zingen.
Met Ada en mijn zus Annie wandelden we daarna naar de Stille Rijn. Daar streken we neer op een zonnig terras aan de voet van de Catharinabrug. We lunchten daar, terwijl we luisterden naar de muziek van "Woodstock op het Water" met het ultieme hippienummer "Aquarius/Let the sun shine in".
Ik liep met mijn zus mee naar Leiden Centraal, waarna ik naar huis fietste. Daar kon ik het mooiste en moeilijkste onderdeel van de Tour de France zien: de ploegenachtervolging.
Voor Nederland verliep het fantastisch. In Brussel prolongeerde Mike Teunissen zijn gele trui door een ruime winst van Jumbo-Visma in de ploegenachtervolging, ooit het handelsmerk van de TI-Raleigh-ploeg, die toen de Post-trein genoemd werd.
Vrijwel meteen na de finish van de Tour was het derde paneel van het Franse drieluik aan de beurt: de finale van het Wereldkampioenschap voetbal voor vrouwen. Oranje moest aantreden tegen torenhoog favoriet USA. Nota bene op de dag, dat het Oranje van Johan Cruijff exact 45 jaar geleden de finale van West-Duitsland verloor.
Helaas is het trauma van 1974 nog steeds niet weggespoeld. Voor de vierde keer verloor het Nederlands elftal een finale van het wereldkampioenschap.
De leeuwinnen gingen strijdend ten onder. De teleurstelling bij de Oranje-vrouwen was groot.
Terecht. Want hoe trots ze ook mogen zijn op wat ze bereikt hebben, zo vaak kom je niet in een WK-finale terecht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten